"Gra o tron": Więc obejrzałem po raz drugi Bitwę o Winterfell...

Obejrzawszy "Długą Noc" jeszcze raz, muszę podzielić krytyczne uwagi wielu z was. Tak, taktyka i przygotowanie do bitwy jest żałosne. Tak, rzeź Dothraków i Nieskalanych to idiotyzm. Tak, lądowanie smokiem w środku pola bitwy jest bez sensu.

Wszystkie te i inne wady odcinka dla kogoś zajaranego "Grą o tron" przy pierwszym seansie jednak nie istnieją. Osobiście byłem tak ciekaw rozstrzygnięcia i tak powalony wizualiami, że totalnie nie zwróciłem uwagi na scenariuszowe uproszczenia oraz niezniszczalne fabularne pancerze większości postaci.

Przy drugim seansie wszystko to jednak razi. I bardzo widać, że duet David Benioff i D.B. Weiss może autorowi książek co najwyżej czyścić buty. Ze smoczej skóry. Pewnie - Arya i w książce zabije Nocnego Króla, Danka i Aegon przeżyją, a większym zagrożeniem dla wielu bohaterów okaże się Cersei. Mam jednak wrażenie, że nawet mimo słabego "Tańca ze smokami", Martin będzie w stanie opowiedzieć tę historię dużo lepiej. I choć on zrobi jakiś użytek z Brana oraz Tyriona.

Taka mi się nasunęła myśl, że pomimo naprawdę świetnych momentów w wielu odcinkach, oglądanie "Gry o tron" po 5. sezonie to trochę psucie sobie zabawy przed premierą "Wichrów zimy" i "Snu o wiośnie", ostatnich dwóch tomów książkowej epopei amerykańskiego pisarza. Celowe, mocno masochistyczne łykanie spoilerów najciekawszych wątków tej niesamowitej opowieści. I chyba pasować idealnie będzie tu przysłowie o ciekawości jako pierwszym stopniu do piekła.

Zobacz: Jak zmieniali się bohaterowie "Gry o tron" HBO

Wracając do samego zaś odcinka, z perspektywy czasu dałbym mu siódemkę. To naprawdę kawał fenomenalnej realizatorskiej roboty, znakomicie zagranej, udźwiękowionej i wyglądającej na ekranie jak dobrze spalone 50 mln dol. (nie potwierdzam tym samym, iż było za ciemno - wystarczy oglądać przy zgaszonym świetle, jak w kinie, lub faktycznie zajrzeć czasem do ustawień telewizora).

"Pieśnią lodu i ognia" serial HBO jest już jednak tylko w imionach bohaterów, miejscu akcji oraz kwestii ostatecznego rozwiązania sporu supernaturalnego (to mamy już za sobą) oraz tego nieco bardziej przyziemnego, a który stanowi o sile całej tej historii. Czym byłaby bowiem "Gra o tron" bez spiskowania i politycznych intryg? Owszem, wciąż super się to ogląda, ale jeszcze lepiej będzie się to czytać.

O ile oczywiście George Martin przestanie wreszcie zabijać czas skakaniem na trampolinie i lataniem na golasa po swoim ogrodzie. Czego sobie i wam życzę.

Tekst w nieco zmienionej formie ukazał się również na blogu KULTURĄ W PŁOT - kulturawplot.pl