"Ród smoka" - recenzja nowego serialu ze świata "Gry o tron". Jest na co czekać

Premiera pierwszego odcinka "Rodu smoka" ma się odbyć 22 sierpnia. Kilka dni przed tym wydarzeniem HBO udostępniło nam sześć z dziesięciu epizodów pierwszego sezonu. Gwoli ścisłości, był to materiał w wersji roboczej – gdzieniegdzie wyświetlał się komunikat, że w danej scenie przedstawione efekty wizualne (VFX) nie są końcowe, niektórych ujęć w ogóle nie było lub pojawiały się w bardzo surowej wersji (głównie z udziałem smoków) i wymagały pracy speców od CGI. Pomijając te drobne niedogodności, "Ród smoka" prezentował się znakomicie i pokazał, jak długą drogę przeszła "Gra o tron" - od serialu, w który "nikt" nie wierzył, a większość budżetu pierwszego sezonu wydano na nakręcenie pilota, do jednej z najdroższych produkcji w historii telewizji.

W "Rodzie smoka" od początku widać, że wytwórnia nie oszczędzała. Zjawiskowe scenerie, pieczołowicie zaprojektowane wnętrza i fantastyczne kostiumy to coś, czym serial HBO mógłby konkurować z hollywoodzkimi produkcjami. Pamiętacie wyśmiewane zbroje z "Wiedźmina" Netfliksa? Tutaj jest o kilka klas wyżej.

O efektach wizualnych i CGI nie mogę napisać zbyt wiele, poza tym, że w niektórych odcinkach będzie sporo "komputerowych" scen. Duża w tym zasługa smoków, które od samego początku są integralną częścią tej opowieści. Tym razem nie trzeba – tak jak w "Grze o tron" - czekać kilka lat na pierwszą pożogę wywołaną przez skrzydlatą bestię.

Ma to oczywiście związek z faktem, iż "Ród smoka" jest oficjalnym prequelem "Gry o tron", skupiającym się na historii rodu Targaryenów. Akcja nowego serialu rozpoczyna się 172 lata przed narodzinami Daenerys, gdy jej potomkowie dumnie władali zjednoczonymi Siedmioma Królestwami i dosiadali smoków wpisanych w ich herb. Wszystko to zostało przedstawione przez samego George’a R.R. Martina w krótkich opowiadaniach i książce "Ogień i krew". W Polsce ukazała się ona w dwóch tomach (wyd. Zysk i S-ka, 2018-2019) i w przeciwieństwie do powieści z cyklu "Pieśni lodu i ognia" została napisana w konwencji królewskiej kroniki.

Pierwsze odcinki koncentrują się na królu Viserysie I (nie mylić z bratem Daenerys), który wyczekuje narodzin pierwszego syna. Jego jedyna córka, księżniczka Rhaenyra jest już nastolatką, ale w oczach ojca nie liczy się jako potencjalna następczyni tronu. Co innego Daemon Targaryen – brat króla, który jest jego totalnym przeciwieństwem. To urodzony wojownik i rozpustnik, nieznający strachu, gotowy rzucić się w pojedynkę w sam środek teoretycznie przegranej walki. Viserys z kolei to typ poczciwego władcy. Jest sprawiedliwy, ale także podatny na manipulacje i podszepty doradców.

W książce Martin przedstawił go jako otyłego wąsacza (pod koniec życia miał się nie mieścić w Żelaznym Tronie), wiecznie organizującego bale i turnieje. W serialu grający go Paddy Considine nie przystaje aparycją do pierwotnej wizji autora, ale doskonale odnajduje się w swojej roli. To samo tyczy się pozostałych gwiazd pierwszego planu. Matt Smith jako Daemon jest elektryzujący i bije od niego, nomen omen, demoniczna aura. Znakomicie wypadła również Milly Alcock w roli młodej księżniczki Rhaenyry. Młodej, gdyż jak było wiadomo od pierwszych zapowiedzi obsadowych, akcja serialu rozgrywa się na przestrzeni lat i niektórzy bohaterowie nie dorastają na oczach widzów jak Starkowie w "Grze o tron". A są po prostu zastępowani przez starszych aktorów.

To duża różnica, kiedy przypomnimy sobie ton i narrację poprzedniego serialu. "Ród smoka" ma wiele wspólnego z "Grą o tron", jeśli chodzi o nastrój i stylistykę, ale jednocześnie ma swój własny charakter. Tutaj Westeros nie jest jednym wielkim polem bitwy, choć scen akcji i krwawych walk nie brakuje. Podobnie jak scen seksu czy wręcz orgii, które już w pierwszym odcinku zdają się być dodane głównie po to, by rozbudzić ciekawość widzów. Spoiler: w kolejnych odcinkach takich "momentów" jest znacznie mniej albo nie ma ich wcale.

"Ród smoka" jako telewizyjne/streamingowe widowisko fantasy zapowiada się znakomicie. Wciągający scenariusz, świetne aktorstwo, przekonujący świat - wszystko jest na swoim miejscu. I choć brakuje świeżości, którą cechowała "Gra o tron", to z wielką przyjemnością wracałem do dawnego Westeros z każdym kolejnym odcinkiem. Pytanie: czy inni fani cyklu Martina, zwłaszcza w książkowym wydaniu, będą równie zadowoleni? Jak w przypadku każdej ekranizacji i adaptacji bywa - odstępstwa od materiału źródłowego są i to często bardzo widoczne. Żeby tylko wspomnieć o czarnoskórym rodzie Valeryonów, potomkach Pierwszych Ludzi o srebrnych włosach. Co prawda sam Martin miał bronić wizji scenarzystów i nie uważa tego za odstępstwo od książek (de facto nie napisał, jakiego koloru mieli skórę). Ale można się spodziewać, że w sieci znowu wybuchnie niezdrowa dyskusja wokół tego tematu z powtarzaniem zarzutów o "poprawności politycznej".

Na takie głosy warto spuścić zasłonę milczenia i cieszyć się fantastycznym widowiskiem w fikcyjnym świecie pełnym smoków, rycerzy, zdrad i konspiracji. Tym razem zima nie nadchodzi, ale gra o tron jest równie ekscytująca.

Jakub Zagalski, dziennikarz Wirtualnej Polski