Piękna wydmuszka. Nowy sezon "Emily w Paryżu" tylko dla fanów

Dwudziestoletnia ambitna pracownica marketingu podbija Paryż. Co mogło pójść nie tak? Zdaniem wielu recenzentów wszystko. "Emily w Paryżu" po macoszemu traktuje logikę i francuską rzeczywistość, przedstawiając w stereotypowy sposób wyobrażenie Amerykanów o tym kraju. Ale widzowie Netfliksa i tak namiętnie oglądają tę produkcję.

Mimo że pod koniec drugiego sezonu Emily podjęła decyzję, że dołączy do nowej agencji Sylvie, ostatecznie ma wątpliwości, czy może pozostawić z firmowym kryzysem swoją amerykańską szefową Madeline tuż przed porodem. Czuje się wobec niej lojalna, ale też jest przekonana o tym, że chce zostać w Paryżu również dla nowego związku z Alfim, który i tak zamierza wrócić do Londynu.

Oczywiście w splocie coraz to dziwniejszych i mało znaczących zdarzeń wszystko układa się po myśli młodej Amerykanki. Nawet gdy oszukuje jedną i drugą stronę sporu, wszyscy bez trudu jej wybaczają.

Ponowna współpraca Emily z Sylvie to wciąż seria wzlotów i upadków. Francuska agencja marketingowa mierzy się z brutalnością ze strony amerykańskiej korporacji, jak i nowego gracza na rynku, który odcina ją od współpracy z jednym z najcenniejszych klientów, czyli projektantem Pierrem Cadaultem.  

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Ale istotą serialu Netfliksa nie są perypetie zawodowe Emily ani jej odkrywanie Francji, której urocze miejsca i krajobrazy stanowią tylko tło wydarzeń. Od pierwszego sezonu widzów pasjonuje relacja pomiędzy główną bohaterką a przystojnym kucharzem Gabrielem. Choć wszyscy wiedzą, że są dla siebie przeznaczeni, a w trzecim sezonie wszystkie nowo poznane osoby myślą, że ta dwójka jest parą, scenarzyści dwoją się i troją, aby skomplikować ich wątek.

Ostatecznie Gabriel dąży do pogłębienia związku z Camille, ale tę parę również czekają turbulencje. Najbardziej oburzającym wątkiem trzeciego sezonu "Emily w Paryżu" jest stosunek matki Camille do jej relacji z Gabrielem. Starsza Francuzka traktuje młodego kucharza jak rodzinne trofeum, wmawia córce, aby strzegła ukochanego jak oka w głowie, zwłaszcza przed Emily. Czyli niby oglądamy nowoczesną Francję, a mentalnie wciąż wracamy do XIX wieku, kiedy odpowiednie zamążpójście stanowiło podstawę przetrwania kobiety.

Zresztą fabularnie nadal produkcja przoduje w mieliźnie emocjonalnej i psychologicznej. Główne postaci zarysowane są w sposób płytki, a wszelkie próby poruszenia poważniejszych tematów (np. Alfie zaczyna mówić o swoich potrzebach w związku i oczekuje większego zaangażowania od Emily) szybko zostają porzucone na rzecz odrealnionej wizji francuskiej rzeczywistości.

Finał kolejnego sezonu znów kończy się cliffhangerem. Po wielokrotnych próbach odciągnięcia uwagi widzów od wątku Emily i Gabriela, to właśnie ten okaże się najistotniejszy w ostatnich minutach dziesiątego odcinka. A będzie to zakończenie godne najbardziej wciągających wenezuelskich telenowel.

Myślę, że nie bez powodu każda premiera kolejnego sezonu "Emily w Paryżu" odbywa się w okolicach świąt Bożego Narodzenia. Zmęczeni przygotowaniami, zniechęceni do oglądania świątecznych klasyków użytkownicy Netfliksa z chęcią rzucą się na przyjemny dla oka, kolorowy seans bzdurnej rozrywki. A twórcy tej produkcji nigdy nie ukrywali, że zależy im na stworzeniu czegoś więcej.

Marta Ossowska, dziennikarka Wirtualnej Polski