Pętla powrotów

Historia którą opowiada Katarzyna Kaczor... nie wróć, popraw! Nie historia, a sytuacja, zlepek kilku chwil to opis banalnej emocjonalnej pułapki, w której znajduje się bohaterka tego komiksowego opowiadania. Widzimy wyrwany z szerszego kontekstu związek, dziewczyna i chłopak, związek na odległość. Wiemy o nich tyle, że są ze sobą teraz, ale to teraz właśnie się kończy, bohaterkę czeka powrót do "gdzieś daleko" leżącego obok "gdzieś indziej". Autorka zamyka swoją bohaterkę w pułapce ciągłych rozstań i powrotów. Gdy jest z nim myśli o zbliżającym się powrocie do domu, gdy jest daleko marzy o powrocie do niego. To, że nic o bohaterach nie wiemy działa jak akcelerator, bo proste emocje, smutek rozstania, tęsknotę i zazdrość, odczytuje się mocniej i bardziej uniwersalnie. Nie ma tutaj niczego z nastoletniego "pamiętniczka" dorastającej dziewczynki. To dojrzała wypowiedź balansująca na granicy banału ale nigdy tej cienkiej granicy nie przekraczająca.

"Powroty" wyróżnia też sposób kreacji opowieści. Spokojna narracja, która bazuje na z pozoru nudnym emocjonalnym fundamencie ma wartki rytm i co najważniejsze idealnie ilustruje pętlę wiecznych rozstań i powrotów.

Kaczor kontynuuje rozpoczętą w zeszłym roku świetną passę kobiecego komiksu. Patrząc na to, co działo się i dzieje na rynku komiksowym w odniesieniu do prac kobiet, rysowniczek i scenarzystek po doskonałych albumach* Agaty Wawryniuk, Agaty Bary, Joanny Karpowicz, można pokusić się o stwierdzenie, że wśród polskich scenarzystów komiksowych prym wiodą kobiety*. Dołączyła do nich właśnie Katarzyna Kaczor.