Katarzyna Zdanowicz szczerze o chorobie rodziców. "To dramat całej rodziny"

Katarzyna Zdanowicz niebawem rusza z autorskim programem, w którym będzie poruszać zgoła inne tematy niż te, którymi zajmowała się dotychczas. Poprowadzi "Walkę o życie" (premierowy odcinek 2 kwietnia), cykl rozmów na antenie Polsat Cafe. Będą to rozmowy nie tylko z kobietami dotkniętymi poważnymi chorobami, często nowotworowymi, ale także ich bliskimi.

Dziennikarka przybliży historie osób, które dosłownie toczą walkę o życie. Nie kryje, ze to dla niej szczególny projekt, ze względu na jej życiowe doświadczenie. W ostatnim wywiadzie opowiedziała o tym, jak z chorobą walczyli jej rodzice.

Katarzyna Zdanowicz wyjawiła w rozmowie z Interią, że jej dzieciństwo trudno zaliczyć do beztroskich. Głównie upłynęło jej na strachu o mamę, która w wieku 32 lat zachorowała na raka węzłów chłonnych.

- Do dziś pamiętam dzień operacji mamy. Chodziłam do podstawówki, to było w pierwszej klasie. Dzieci bawiły się na przerwach, a ja ukrywałam się w toalecie i trzymałam zdjęcie mojej mamy, zastanawiając się, czy ona przeżyje, czy operacja się uda - wyznała w wywiadzie.

Zdanowicz dodała, że najbardziej obciążającą jej mamę i całą rodzinę było nie tyle samo leczenie, ile niewielka świadomość na temat nowotworów w latach 90. Przede wszystkim zaś - brak opieki psychologicznej. Do dziś z trudem wspomina traumatyczny czas.

- Mama chorowała długo, miesiącami była w szpitalu. Operacja, jedna chemia, druga chemia, wreszcie wyzdrowienie. A potem, po pięciu latach, gdy już myślałyśmy, że nadszedł spokojny czas, że jest zdrowa - nastąpił nawrót i cała ta walka zaczęła się od początku. W przypadku raka każda wizyta u lekarza jest jak czekanie na wyrok. To dramat pacjenta i całej jego rodziny - mówiła.

Na tym rodzinny dramat dziennikarki się nie skończył. Mamie udało się pokonać chorobę. Na raka zapadł niestety także jej ojciec. Jemu lekarzom nie udało się już pomóc. Zdanowicz podkreśliła, że głównie było to spowodowane błędną diagnozą. Cierpiał na raka krtani.

- Ciągle go leczyli jakimiś syropkami, tabletkami, miał bardzo charakterystyczny głos. I, mimo że jemu głos zmieniał się przez wiele miesięcy czy nawet lat, nikt nie podejrzewał, że może być chory. Funkcjonujesz na co dzień z człowiekiem, oczywiście widzisz, że jest trochę zmęczony, trochę coś tam może niedomaga, ale pewnie jakaś infekcja i tak dalej. Gdy trafił w końcu do lekarza, który potrafił go zdiagnozować, było już za późno. Historia zakończyła się w dwa miesiące. Ojciec na końcu też wyraźnie się poddał, nie widział już sensu życia, nie chciał leczenia. Psychika jest niezwykle ważna w leczeniu onkologicznym. Bez woli walki ta choroba dramatycznie przyspiesza. Dla nas to było najgorsze, nie móc nic zrobić - wspominała.

Dziennikarka podkreśliła też, że historia choroby nowotworowej w jej rodzinie jest znacznie dłuższa. Dlatego też zaznacza, również w swoim programie, jak ważne jest nie tylko wsparcie bliskich, ale rozmowa i podnoszenie świadomości na ten temat. Sama wie o tym najlepiej.

- Do tego potem dochodzi jeszcze jedna historia - gdy mamie nawróciła choroba, nastał chyba najgorszy rok w naszej rodzinie, masakryczny. W styczniu na raka zmarł brat mamy, w lutym odszedł mój tata, też na raka, a parę miesięcy później umarła jej mama - moja babcia. I ona w tym wszystkim, z chemią i wznowieniem nowotworu - znowu z musiała walczyć o życie. Szczerze mówiąc, jak dała radę, nie mam pojęcia - podsumowała.