"Barwy szczęścia": Boska Jagna z "Chłopów" wciąż na ekranie!

Od premiery *„Chłopów” minęło ponad 40 lat. Film Jana Rybkowskiego, który oglądać można było też jako serial, w dalszym ciągu cieszy się popularnością. W ekranizacji noblowskiej powieści główną rolę zagrała Emilia Krakowska. Po licznych kreacjach filmowych aktorka dołączyła z czasem do grona telewizyjnych gwiazd. Często angażowana jest do najpopularniejszych seriali. Aktualnie możemy ją oglądać w "Barwach szczęścia". Zawsze elegancka i uśmiechnięta wciąż jest w doskonałej formie! - Człowiek jest szczęśliwy, gdy zaczyna doceniać każdą chwilę. A ja chcę się delektować drobiazgami - powiedziała w "Tele Tygodniu". Zobaczcie, jak potoczyły się jej dalsze artystyczne losy oraz co dziś porabia gwiazda „Chłopów”! KJ/AOS*

Krakowska urodziła się 20 lutego 1940 roku w Poznaniu. Studiowała w PWST w Warszawie, którą ukończyła w 1963 roku. Rok później zadebiutowała na deskach teatru.

Przez lata kariery związana była z warszawskimi teatrami: Powszechnym (1964-68), Narodowym (1968-78), Współczesnym (1978-85) i Rozmaitości (1985-91). Scena była zawsze dla niej szczególnym miejscem. Aktorstwo do dziś jest sensem jej życia.

- Teatr nas otacza od urodzenia do śmierci. Moje obserwacje, że my jesteśmy w teatrze życia, to nie jest żadna przenośnia. Jestem bardzo szczęśliwa, że poprzez swój zawód, obserwuję świat – bo tak mi kazano w dzieciństwie - mówiła w wywiadzie dla "Faktu".

Na ekranie zadebiutowała w 1964 roku dzięki epizodycznym występom w „Nieznanym" Witolda Lesiewicza i w „Pingwinie” Jerzego Stefana Stawińskiego.

Pierwsze większe role wykreowała u Jerzego Ziarnika w „Wycieczce w nieznane” (1967) oraz u Wojciecha Solarza w filmie „Molo” (1968) z Kaliną Jędrusik.

Z Ziarnikiem spotkała się również w 1969 roku na planie komedii „Nowy”.

W 1970 roku po raz pierwszy zagrała u Andrzeja Wajdy, w słynnej ekranizacji „Brzeziny” Jarosława Iwaszkiewicza, z Olgierdem Łukaszewiczem i Danielem Olbrychskim w rolach głównych.

Dwa lata później wcieliła się w siostrę panny młodej w jego filmowej adaptacji „Wesela” (1972), potem pojawiła się w roli Gitli w „Ziemi obiecanej” (1974, serial w 1975), w maleńkim epizodzie w polsko-brytyjskiej „Smudze cienia” (1976) oraz jako Wanda w słynnym dziele Kina Moralnego Niepokoju - „Bez znieczulenia” (1978).

Najsłynniejszym występem Krakowskiej z tamtych lat oraz jednym z jej najbardziej pamiętnych w ogóle nie były jednak role u Wajdy, a kreacja Jagny w telewizyjnej i filmowej adaptacji „Chłopów” Reymonta, w reżyserii Jana Rybkowskiego.

Rola przyniosła jej liczne nagrody i rozpoznawalność. Po latach gwiazda przyznała, że odniesiony sukces nie był jedynie jej zasługą.

- W filmie też nie jest tak, że dobra rola aktora jest tylko jego zasługą. Na sukces pracował cały zespół i trzeba się z tym liczyć.

Chociaż przez wielu widzów Krakowska do dziś utożsamiana jest jedynie z rolą Jagny, aktorka nie żałuje, że wzięła udział w produkcji. Nawet teraz miło wspomina pracę na planie ekranizacji.

– Dla mnie, nowej aktorki, to było wielkie wyróżnienie, że mogę występować z wielkimi aktorami, którzy już wtedy należeli do historii teatru i filmu polskiego. Jak to się mówi, wygrałam los na loterii. To była wielka literatura. W tej chwili każdy uważa, że może napisać scenariusz... - przytacza słowa artystki "Fakt".

Poza rolą Jagny i występami u Wajdy, w latach 70. aktorka wzięła udział w znanych komediach - „Brunet wieczorową porą” Stanisława Barei (1976) i „Jak to się robi” Andrzeja Kondratiuka (1974), które nadal cieszą się niesłabnącą popularnością.

Krakowska wystąpiła także w biograficznym filmie o „Koperniku” (1972) Ewy i Czesława Petelskich, dwukrotnie zagrała u Mieczysława Waśkowskiego w kryminale „Hazardziści” (1975) i psychologicznym „Nie zaznasz spokoju” (1977).

Pojawiła się również obok Zofii Mrozowskiej w jednej z tytułowych ról w „Klarze i Angelice” Ireny Kamieńskiej, wg opowiadania Marii Dąbrowskiej (1976).

Aktorka wzięła również udział w dwóch produkcjach wojennych („W te dni przedwiosenne” Andrzeja Konica, 1975 i „Godzina W” Janusza Morgensterna, 1979) oraz w dwóch politycznych filmach („Czerwone ciernie” Juliana Dziedziny 1976, „Hotel klasy lux” Ryszarda Bera 1979).

Krakowska występowała także w szeregu produkcji dla dzieci i młodzieży („Najlepsze na świecie” 1976 i „Zielone lata” 1979 Stanisława Jędryki, „Okrągły tydzień” 1977 Tadeusza Kijańskiego, „Chciałbym się zgubić... 1978 Jadwigi Kędzierzawskiej).

Z Jędryką współpracowała później na planie produkcji skierowanych dla starszego widza - „Amnestii” i „Przypadku Piotra S.” (oba z 1981 roku).

Lata 80. również należały do bardzo pracowitych. Artystkę można było zobaczyć zarówno na dużym, jak i małym ekranie.

Wystąpiła w fantastycznym filmie Piotra Andrejewa „Czułe miejsca” (1980), wojennym obrazie Jerzego Hoffmana „Wedle wyroków twoich” (1983), znanym politycznym filmie Roberta Glińskiego „Niedzielne igraszki” (1983) oraz w komediach - „Dolina szczęścia” Krzysztofa Nowaka (1983) i „Cesarskie cięcie” Stanisława Moszuka (1987).

W 1980 roku zagrała w serialu Włodzimierza Haupe „Tylko Kaśka”, w 1989 – w odcinkowym filmie „Gdańsk 39” Zbigniewa Kuźmińskiego, a w 1993 roku pojawiła się w kilku odcinkach serialu „Czterdziestolatek. 20 lat później”.

Rok 1995 przyniósł występ w filmie Jerzego Kawalerowicza „Za co?” z udziałem Magdaleny Wójcik i Artura Żmijewskiego. Z tym ostatnim aktorka miała później okazję spotkać się ponownie, występując w roli pełnej ciepła Gabrysi w znanej telenoweli „Na dobre i na złe” (od 1999 roku).

W międzyczasie aktorka pojawiła się na planie komedii „E=mc²” Olafa Lubaszenki (2002) oraz „Ciało” duetu Saramonowicz-Konecki (2003), a w 2004 roku dołączyła do obsady telenoweli „Pierwsza miłość”.

W 2005 roku, podczas X Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach, odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd. Dwa lata później wystąpiła gościnnie w kilku odcinkach sitcomu „Hela w opałach”. Pojawiła się również na ekranach występując m.in. w serialu „Ojciec Mateusz” oraz filmie Piotra Mietwiejczyka „Kup teraz”.

Ostatnio na stałe dołączyła do obsady "Barw szczęścia".

Trzeba przyznać, że energii i zapału do pracy mógłby pozazdrościć aktorce niejeden nastolatek. Skąd bierze się jej pogoda ducha?

- Wydaje mi się, że optymizmu trzeba się nauczyć. Choć geny oczywiście też są ważne. Kiedy rozmyślam o sobie, stwierdzam, że człowiek jest szczęśliwy, gdy zaczyna doceniać to, co najważniejsze na tej ziemi, czyli życie. Tylko my to życie, niestety, przebiegamy w pośpiechu. Dopiero w moim wieku mam więcej czasu na refleksje. Pewne rzeczy już zrobiłam, wiele spraw jest poza mną - studia, wykształcenie, znalezienie swego miejsca w społeczności zawodowej, wychowanie dzieci. Mogę powiedzieć, że jestem w bardzo szczęśliwym okresie swojego życia. Razem z moimi przyjaciółmi, bliskimi, równolatkami smakujemy życie - zapewniła na łamach "Tele Tygodnia".