Andrzej Grabowski: Kowal jest facetem bardzo mocnym, brutalnym i jest ceniony w mafii

A.G.: Nienawidzi głównego bohatera, czyli Blachy, którego podejrzewa o współpracę z policją. I zresztą słusznie. Z kim się przyjaźni? Najbliższy jest mu Rysiek, również jeden z szefów, ale to nie jest jakiś jego wielki przyjaciel. Tak naprawdę z nikim się nie przyjaźni. Jest facetem bardzo mocnym, brutalnym i jest ceniony w mafii.

A.G.: Jego matka dała mu go na przechowanie, ale on tego psa nienawidzi.

A.G.: Mnich jest szefem tego wszystkiego, co jest przeciwko Blasze i on wszystkich napuszcza na to, że Blacha jest kapusiem, donosicielem. Czy on trzyma sztamę z kimś? Nie wydaje mi się. On sam kieruje się własną logiką, własnymi przemyśleniami. Nie bardzo liczy się ze zdaniem innych. Jest mocnym facetem, który po prostu prze do przodu i chce osiągnąć swoje.

A.G.: Można bardzo dobrze się przygotować do jakiejś roli złego człowieka i zagrać ją okropnie, albo w ogóle się nie przygotować i czasem na planie udaje się stworzyć świetną kreację. Wpada do głowy coś, co wzbogaca postać, jakiś pomysł na jej sposób zachowania. Relacje z osobami, z którymi się gra też są ważne. Czy gra się z nim dobrze czy źle, czy lubi się partnera. Czasem jeśli kogoś nie lubi się prywatnie, to przy tego typu postaci negatywne emocje mogą pomagać.

- Jakim człowiekiem jest „Kowal”? Czy mógłby być dobrym sąsiadem, czy to totalny socjopata?

A.G.: Myślę, że nawet totalny socjopata może być wspaniałym sąsiadem, który kogoś lubi. Nie widzę powodu, dla którego „Kowal” miałby być dla wszystkich zły. Choć ja bym nie chciał się przyjaźnić z takim człowiekiem. Przy tym ja go dobrze znam, więc wiem, co w nim siedzi. Jest bezkompromisowy, jest bardzo egoistyczny, dąży do tego, co sam sobie wymyśli albo ubzdura. Idzie po trupach. Takim jest człowiekiem.

A.G.: No pewnie, że się da. Choć są aktorzy, którzy żyją tym, co robią. Żyją sztuką. Ja nawet w trakcie przerwy, między ujęciami, przy zdjęciach tego typu - bardzo brutalnych, staram się dowcipkować i żartować. Ale to są indywidualne sprawy. Wszystko zależy od tego, jak kto do tego podchodzi. Ja nie potrafię cały czas utrzymywać w sobie tego napięcia, zaraz z tego stanu wychodzę. Potrafię zmobilizować się na ten jeden moment, zagrać i natychmiast to odrzucić, po to żeby to za pięć minut znowu zagrać.

A.G.: Najzdrowszy, jeśli chodzi o ten zawód. Gdybym każdą rolę w sobie dusił, cały czas przeżywał, to bym zwariował. Nie miałbym swojego życia prywatnego.

A.G.: Ta scena trudna była ze względu na moją psychikę. Ja nie potrafiłbym siebie doprowadzić do takiego stanu, żeby posunąć się do takiego zachowania. Scena gwałtu była dla mnie trudna przede wszystkim psychicznie, mniej trudna do zagrania. Tym bardziej, że dziewczyna, którą „gwałciłem”, była koleżanką mojej córki (razem studiują w szkole teatralnej w Warszawie). To prawie tak jakbym grał tą scenę z własną córką.

A.G.: Nie. Nie lubię oglądać i analizować bezpośrednio po scenie jak co zagrałem. Nigdy nie chodzę na żaden przegląd materiałów. Nie lubię też premierowych pokazów mojego filmu. Jestem za blisko tego wszystkiego. Dopiero z pewnego oddalenia, po paru latach, potrafię popatrzeć na to, co i jak zagrałem, obiektywnie. Człowiek ma inne wrażenie na gorąco, a inne po pewnym czasie. Stąd łatwiej jest spojrzeć na swoją kreację aktorską, kiedy ma się już do niej dystans.