Zakurzona legenda "Akiry"

Ale prawdziwą sławę Otomo i "Akirze" przyniosła zrealizowana w 1988 roku (czyli na 2 lata przed zakończeniem prac nad komiksem) ekranizacja. Animowany "Akira" był jednym z tych filmów, które zwróciły uwagę Zachodu na mangę i anime. Filmowa opowieść o konflikcie pomiędzy Kanedą i Tetsuo, przyjaciołach z dzieciństwa, członkach gangu motocyklowego, których drogi rozchodzą się, gdy Tetsuo odkrywa w sobie nadprzyrodzoną moc dającą mu niemal nieograniczone możliwości, szybko zawojowała Stany. Popularność filmu przerosła oczekiwania wszystkich. Mnożyły się pozytywne recenzje zachodnich dziennikarzy (w tym wpływowego Rogera Eberta)
, jak grzyby po deszczu zaczęły powstawać fandomy "Akiry", a zachęceni popularnością filmu dystrybutorzy postanowili spróbować z innymi japońskimi tytułami. Kto wie, co dzisiaj wiedzielibyśmy o japońskiej animacji, gdyby nie ówczesny sukces "Akiry"?

Nie inaczej było w Polsce. O tym, że coś takiego jak manga istnieje, większość miłośników popkultury dowiedziała się z "Secret Service" - legendarnego magazynu o grach wideo wydawanego w latach 1993-2001. To tam powstał Manga Room - bodajże pierwsza w Polsce stała rubryka o japońskim komiksie. W oczach odpowiedzialnego za kolumnę Mr. Roota "Akira" była arcydziełem. Tę legendę podtrzymywały opowieści szczęśliwców, którym film udało się obejrzeć za granicą, lub w kiepskiej kopii na kasacie VHS.

Już z racji jej rozmiarów wydawanie "Akiry" to zadanie karkołomne. Niestety, polska edycja nie ustrzegła się wpadek. Wielu fanów do dziś narzeka na marne tłumaczenie. Polski "Akira" pełen jest językowych niezręczności (natrętnie powracający błąd "w każdym bądź razie") i niepotrzebnej cenzury (największym kuriozum jest wyśmiewany "szlag bezrobotnych", o wiele bardziej irytujące są jednak ciągle powtarzane, pokraczne eufemizmy w stylu "kurcze" i "pitolenie"). Niestety te wady powielone zostały także w sprzedawanym obecnie dodruku. Na szacunek zasługuje jednak sam fakt, że tak potężna seria została u nas wydana. Polski czytelnik komiksowy, nauczony przez wydawców, że przyszłość żadnej serii nie jest pewna, mógł być pozytywnie zaskoczony, gdy zakupił ostatni 19 tom serii.
Dla tych, którzy znają jedynie film animowany fabuła komiksu może być sporym zaskoczeniem. Na potrzeby 125-minutowej animacji Katsuhiro Otomo bezlitośnie pociął swoje dzieło. Skrócił je, uprościł, wyrzucił wielu bohaterów (choćby bardzo ważną postać Miyako - numeru 19), spłycił relacje między pozostałymi postaciami, a punktem kulminacyjnym (zagładę Neo-Tokio) uczynił wydarzenie, które w komiksie jest jedynie jednym z wielu zwrotów akcji. Komiks, bardziej niż film, nastawiony jest na akcję. Więcej w nim mowy o mistycznych siłach i jedności ze wszechświatem (to niestety najsłabsze momenty). O wiele istotniejszy jest także wątek postapokaliptyczny - pokazane krótko w końcówce filmu zrujnowane Neo-Tokyo, jest jednym z głównych bohaterów komiksu - bohaterowie niemal przez połowę opowieści przedzierają się przez jego zgliszcza.

Wpływy "Akiry" nie ograniczyły się do rozpropagowania mangi i anime na świecie. Dziś film i komiks uznaje się za absolutną klasykę science-fiction. Zwłaszcza oglądaniu filmu towarzyszy wieczne uczucie, że oto po raz pierwszy widzimy niezwykle popularny trop. Groźne dzieci i ich parapsychiczne zdolności (tak popularne we współczesnym japońskim kinie grozy), rozszerzające się wokół bohatera sfery energii, mieszanie twardego science-fiction z teoriami mistycznymi i religijnymi, cybernetyczne kończyny, straszenie zbrojeniami atomowymi - to tylko niektóre z wątków, po które sięga Otomo.

Na informację o dodruku wszystkich 19 tomów "Akiry" niemal nikt w Polsce nie zwrócił uwagi. A szkoda, bo to nie tylko doskonała seria, ale i jeden z najważniejszych komiksów XX wieku. Warta polecenie każdemu, kto kiedykolwiek interesował się fantastyką naukową.

Więcej o gwiazdkach Komiksomanii możecie przeczytać tutaj.