Wyznanie gwiazdy TVP2: Media publiczne często nie nadążają. To grozi nudą!

Piękna prezenterka opowiada nam o nowych pomysłach na życie, swoim nowym programie „Wstęp wolny” i dlaczego już nikt nie nazywa jej w pracy – piranią.

– Pani obecny program „Wstęp wolny” w TVP 2 jest przeznaczony dla bardziej wymagającego widza. Nie tęskni pani za programami rozrywkowymi, jak „Europa da się lubić”?

Wie pan, że nie? Ale kto wie, może któraś telewizja rzuci mnie jeszcze kiedyś na odcinek rozrywki. Na razie dość dobrze mi w dorosłości. Stęskniłam się za porządnym magazynem kulturalnym. Od czasu mojej współpracy z Mirkiem Pęczakiem przy magazynie „Bazar”, nie miałam okazji tak żywo uczestniczyć w kulturze. Teraz znowu jestem przynajmniej raz w tygodniu w kinie, chodzę regularnie do teatru, odwiedzam operę i czytam świetne polskie książki. To dobre uczucie wiedzieć, co w kulturze piszczy. Nawet jeśli piszczy czasem trochę fałszywie.

– Z którego wywiadu jest pani najbardziej dumna?

Ostatnio rozmawiała ze mną Agnieszka Drotkiewicz, którą bardzo cenię, głównie za książkę „Teraz”, ale też za jej debiut „Paris-London-Dachau”. Ten wywiad będzie częścią jej nowej książki, podobno o sensie życia. Mówimy o „wesołej sałacie” i o przygodzie z kulturą popularną. Dawno nie czytałam czegoś tak śmiesznego, a jednocześnie tak po staremu mądrego. To jej zasługa.

– Nadal nazywają panią w pracy Piranią lub Danger?

Chyba już nie jestem tematem numer jeden w Dwójce. Tam teraz obowiązuje raczej niezadziorny styl i na pewno nikt nie naraża się przełożonym tak, jak ja miałam to w zwyczaju. A o pseudonimy musi pan spytać Joasię Makowską, autorkę „Wstępu wolnego", no i całą ekipę. Może coś tam na mnie wymyślili, ale z góry uprzedzam, że się nie obrażę. To naprawdę świetni zawodowcy i ciekawi ludzie. Jestem szczęściarą, że na nich trafiłam.

– Jak z perspektywy czasu wspomina pani „Taniec z gwiazdami”. Czy wciąż przyjaźni się pani ze swoim partnerem Krzysztofem Hulbojem?

Krzyś Hulboj i jego partnerka Janja Lesar należą do ścisłego grona moich bliskich przyjaciół i nie sądzę, żeby coś tu uległo zmianie. A „Taniec z gwiazdami" był jak piękny sen, w którym wirowałam w takt niebiańskiego walca na parkiecie, a ludzie bili brawo. Już się obudziłam, ale nie zapomniałam.

– Czy wciąż to angielskie stacje są dla pani wzorem telewizji idealnej?

Ostatnio jakoś życzliwiej zerkam w stronę telewizji komercyjnych. Uwielbiam angielski Channel 4 – są nieźle odjechani – francuską TV5 Monde, oglądam też kanały tematyczne. Nie wszędzie media publiczne nadążają za zmianami języka telewizyjnego i zmianami mentalności po prostu. A to grozi nudą. Również u nas niestety.

– A czy u nas w Polsce trudno uprawiać zawód dziennikarza ?

Podobno mama odradzała pani pracy w telewizji. Ani trudniej, ani łatwiej niż gdzie indziej. To trudny zawód, wymagający oddania 24 godziny na dobę. Dość nieszczęśliwa sytuacja, gdy próbuje się wychować dwójkę dzieci, a mąż lata gdzieś na drugiej półkuli. Moje dzieciaki potrzebują mnie coraz bardziej, staram się więc ograniczać czas pracy.

W takim razie, czyďż˝ chciałaby pani, by Tomek został pilotem, a Zosia dziennikarką – tak jak rodzice?

Chcę tylko, żeby uśmiech nie znikał im z twarzy.

– Zdecydowała się pani promować polski bursztyn. Skąd ten pomysł?

Pomysł przyszedł od Roberta Pytlosa z gdańskiego Urzędu Miasta, który po konsultacji z Prezydentem Gdańska, Pawłem Adamowiczem, napisał do mnie maila w tej sprawie. Tak to się zaczęło. Na początku wydało mi się to zaskakujące: jestem wrocławianką na wygnaniu w Warszawie od 20 lat, a Gdańsk i Pomorze znam głownie z letnich wakacji. Ale potem zaczęłam drążyć temat i sam bursztyn wydał mi się fascynujący, a w Polsce bardzo niesprawiedliwie postrzegany – jako biżuteria starszych pań.

– Rozumiem, że się pani z tym nie zgadza?

Zaczęłam czytać trochę więcej o leczniczych właściwościach bursztynu i o jego tajemniczej, często krwawej, polskiej i europejskiej historii, która zaczęła się 60 milionów lat temu, a swoją kontynuację miała w starożytnym Rzymie czasów Nerona. Krótko mówiąc, połknęłam bakcyla...

– Polacy wciąż nie potrafią być dumni z własnych bogactw naturalnych...

Nie mówmy źle o nas samych. Jesteśmy wspaniałym narodem. A o bursztynie wiemy niewiele, bo życie nas goni i wydaje nam się, że nie ma czasu na takie błahostki. Tylko że w jantarze też zaklęte jest życie, dzięki temu wiemy, że składa się ono z milionów krótkich, pozornie nieważnych chwil. Słowo elektryczność pochodzi od greckiej nazwy bursztynu: elektron. Czy pan myśli, że Greków to podnieca? Myślę, że nie i że też nie pamiętają o tej dziwnej bałtyckiej żywicy o elektrostatycznych właściwościach. Ale ona krąży po Europie, i nie tylko po Europie, w postaci mniej lub bardziej udanych ozdób i rzeźb, warto je dostrzegać.

– Jeśli chodzi o krążenie po Europie, to rusza pani w kobiecą podróż z Lidią Popiel. Do których krajów zamierzacie dotrzeć?

10 sierpnia ruszamy do Rzymu. Stamtąd pojedziemy do Akwilei, przez Wenecję i Murano, Adrię, Lubljanę, Wiedeń i dalej na północ przez Wrocław i Kalisz do Gdańska starorzymskim szlakiem bursztynowym. Tą właśnie drogą wyprawiano się z Rzymu po bursztyn wymieniany z dzikimi słowiańskimi plemionami na dobra rzymskiej cywilizacji. Wyprawa ta była niebezpieczna, ale my nie jedziemy w zbrojach. Zbieramy dokumentację do albumu, który, mamy nadzieję, wyda miasto Gdańsk, a w którym opowiemy o naszym bursztynie i o tym, po co odkurzać szlaki historii. Lidka Popiel była przede mną Ambasadorką Bursztynu i wspólnie dzielimy fascynację tym kamieniem i jego historią.