Wampiry są dla bab!

Drugi dodatek do rewelacyjnego Morrowinda przenosi gracza na wyspę Solstheim, mały, zalesiony skrawek ziemi, na którym mała ludzka społeczność musi zmierzyć się z nagłym atakiem wilkołaków. Zmiennokształtni nie są jednak tylko kolejnym wrogiem do zasieczenia - w pewnym momencie scenariusza postać gracza może zostać zarażona likantropią, co stanowi z kolei świetną okazję do przyjrzenia się życiu wilkołaka jego oczami.

Bloodmoon ma tę przewagę nad wszelkiego rodzaju książkami, czy filmami, że pozwala wcielić się w zmiennokształtnego. Pewnie, papierowe gry fabularne już od dawna dawały taką możliwość, ale kto jeszcze się nimi w dzisiejszych czasach zajmuje?

Fot. Bethesda

Klasyczny horror z Jackiem Nicholsonem to jeden z najlepszych obrazów o wilkołakach. Reżyserem filmu jest Mike Nichols, genialny twórca odpowiedzialny chociażby za ,,Bliżej" czy ,,Absolwenta". Fabuła skupia się tutaj na tym, co w opowieściach o wilkołakach najważniejsze - wielkich wilkach, przekleństwie, pełni księżyca, nocnych polowaniach na jelenie (używając tylko rąk i zębów), wyciu do gwiazd i rozrywaniu ludzi na strzępy. Film wprawdzie nie został doceniony przez krytykę, ale nie przeszkodziło to fanom uznać go za kultowy. Do dziś Nicholson uznawany jest za jednego z najlepszych wilkołaków w dziejach kina.

Być może seria ,,Underworld" nie zapisała się w historii kina złotymi zgłoskami. Ale jest kilka powodów, dla których warto ją przypomnieć. Tak, pierwszy z nich to oczywiście zjawiskowo piękna Kate Beckinsale w roli głównej. Są jednak inne. Warto wspomnieć, że to jeden z pierwszych filmów, który na poważnie potraktował opowieść o odwiecznej wojnie wampirów i wilkołaków. Wymyślony przez twórców świata World of Darkness konflikt dziś wszystkim wydaje się być oczywisty, jednak nie zawsze krwiopijcy walczyli ze zmiennokształtnymi. Wcześniej obie rasy spotykały się raczej rzadko i nie było szczególnych powodów by się nienawidziły.

Wilkołaka grał w ,,Underworld" Scott Speedman - aktor może nieszczególnie utalentowany, ale doskonale nadający się do roli naiwniaka, którego przeraża fakt, że zmienia się w wilka (choć to w zasadzie nie wilkołak czystej krwi, a przedziwna hybryda).

Fot. Best Film

Saga Stephenie Meyer zrobiła tyle złego wizerunkowi wampira, że wielu jej przeciwników zapomina o szkodach, jakie uczyniła wilkołakom. A i oni zostali pokrzywdzeni. W interpretacji Meyer wilkołaki wyglądają niczym wyciągnięte z magazynu dla dorosłych pań. Szerokie, nagie i świecące od potu klatki piersiowe, młode, jędrne ciała i tym podobne atrybuty sprawiły, że ,,Zmierzch" na zawsze już zostanie zapamiętany jako dzieło, które zgwałciło wilki.

Fot. Monolith Films

Wilkołaka nie mogło zabraknąć w najpopularniejszej sadze fantasy ostatnich lat. W Harrym Potterze likantropią zarażony jest Remus John Lupin, nauczyciel i jeden z najbliższych przyjaciół ojca głównego bohatera. Członek Zakonu Feniksa. Remus to miły facet, który wstydzi się swojej słabości. Problem jednak pojawia się, gdy nie zażyje lekarstwa, a na niebie pokaże się księżyc. Wtedy dobrotliwy pan profesor przemienia się w przerażającego wilkołaka, którego naprawdę trudno kontrolować.

Fot. Warner Bros. Entertainment Polska

,,Thriller" to nie tylko jedna z najlepszych piosenek wszech czasów i jeden z najważniejszych teledysków w historii telewizji muzycznych. To także wielki hołd dla kina grozy. I to tego z nieco niższej półki, którego twórcy nie budują atmosfery za pomocą delikatnych sugestii tylko pokazują widzowi potwora i mówią, że ma wrzeszczeć. A skoro tak, nie mogło w tym hołdzie zabraknąć i wilkołaka. Pojawia się na samym początku wideoklipu i występuje w filmie, który Michael ogląda wraz ze swoją lubą. Oczywiście gra go sam król popu, a w grę wchodzą księżyc, przemiana i krzyczące kobiety.

Fot. YouTube

Delfina Angua von Überwald to jedna z głównych bohaterek książek Terry'ego Pratchetta o Świecie Dysku. Angua jest wilkołakiem, a jednocześnie członkinią Straży Miejskiej Ankh-Morpork. Jednak w przeciwieństwie do innych wilkołaków ona potrafi zapanować nad ciążącą nad nią klątwą. Fakt, co pewien czas duży wilk biega po mieście i porywa kilka kur, ale następnego ranka Angua zawsze za nie płaci. A te kilka wieczorów w miesiącu to niewielka cena w zamian za najlepszy nos w straży!

Najsłynniejszy wilkołak komiksu zadebiutował w 1972 roku. Jakob Russoff pochodzi ze starego rodu wilkołaków (rasy wywodzącej się w uniwersum Marvela jeszcze z czasów prehistorycznych). Jego ojciec, Gregor Russoff walczył swojego czasu z samym Draculą, nie dziwi więc, że to właśnie Transylwania jest ojczyzną wilkołaka. Burzliwe losy jego rodziny rzuciły go jednak do Stanów Zjednoczonych, gdzie wmieszał się w cały ten bałagan z superbohaterami. Wilkołak zazwyczaj nie jest przedstawiany w zbyt pozytywnym świetle, trudno go jednak nazwać bohaterem negatywnym. Wszak kilka razy wsparł bohaterów pozytywnych (choćby Iron Mana i Spider-Woman).

Wilkołak pojawia się też w słynnej serii ,,Marvel Zombies", w której wpierw poluje na zombie, a następnie staje się jednym z nich (na chwilę). Cóż, przynajmniej nie został wampirem!

Chyba najsłynniejszy zmiennokształtny w historii filmu. Pewnie, są jakieś tam wilkołaki, wolfy i inne takie, ale przecież wiemy, że tak naprawdę liczy się tylko Bestia. Bestia nie jest typowym wilkołakiem. Z wyglądu bliżej jej do lwa skrzyżowanego z żubrem, jednak my nie od dziś wiemy, że zmiennokształtni mogą przemieniać się w różne zwierzęta. Warto też pamiętać, że klątwa ciążąca na Bestii jest permanentna i pokonać ją może tylko prawdziwa miłość.

Najpełniejszą, najgłębszą i najdoskonalszą mitologię wilkołaków tworzy jednak słynna gra fabularna wydana przez White Wolf na początku lat dziewięćdziesiątych. Jest to część większej całości - Świata Mroku (World of Darkness). Założenia Świata Mroku są proste - obok świata, który znamy istnieje inny, mroczny, ukrywany od wieków świat wampirów, wilkołaków, magów i innego tałatajstwa. W świecie tym wilkołaki i wampiry toczą nieustającą wojnę, której początku nikt już nie pamięta. Wilkołaki w Świecie Mroku to potężne bestie, przed którymi wampiry czują respekt.