TOP 10: Najlepsze nieanglojęzyczne filmy dekady według BFI

Zestawienie ujmuje szerokie spektrum światowej kinematografii oraz obrazy, które zdobyły miano dzieł wybitnych i ponadczasowych.

Do prominentnej dziesiątki BFI trafiły filmy m.in. z Rumunii, Węgier, Tajlandii, Korei Południowej oraz, jak już wspomnieliśmy, Polski. Jesteście ciekawi, jaki film zachwycił Brytyjką Akademię Filmową?

CZYTAJ DALEJ >>>

Jeden z najlepszych rumuńskich filmów zeszłej dekady, porażająca realizmem prosta historia o miłości i zdradzie, która urasta do rangi thrillera.

Paul to człowiek przeciętny do bólu – przykładny mąż, dobry ojciec, mężczyzna zagubiony w życiu, które okazało się inne od młodzieńczych wyobrażeń. Zdradza żonę z młodą Ralucą, ponieważ żywi infantylne przekonanie, że znalazł kobietę, dzięki której odzyska utraconą młodość.

"Wtorek po świętach" to fantastycznie napisany i zagrany film obyczajowy, którego rytm wyznaczają kolejne kłamstewka i półprawdy serwowane przez Paula. Reżyser tworzy atmosferę tak nasyconą emocjami, że sama tylko scena przypadkowego spotkania całej trójki w gabinecie dentystycznym sprawia, że widz siedzi na krawędzi fotela.

Bohaterką południowokoreańskiego filmu jest Mija, starsza pani samotnie wychowująca wnuka. Jej córka mieszka w odległym Busan, a mąż najprawdopodobniej nie żyje.

Z otaczającą rzeczywistością staruszka mierzy się więc sama, a co gorsza powoli przestaje ją rozumieć. Budowana przez lata rutyna zaczyna się rozpadać.

Najpierw, gdy dowiaduje się od lekarza, że słowa, których coraz częściej zapomina, są objawem Alzheimera; następnie, kiedy wnuk wraz z pięcioma kolegami zostaje oskarżony o gwałt na uczennicy, która niedługo później popełniła samobójstwo.

Mija szuka odskoczni – zapisuje się na lekcje poezji, mające pomóc jej w walce z chorobą.

Tajlandzki film w reżyserii Apichatponga Weerasethakula. Tajemnicza i pełna mistycyzmu opowieść o człowieku, który pragnie spędzić ostatnie dni swojego życia wśród bliskich. Pewnego dnia niespodziewanie ukazuje mu się duch jego zmarłej przed laty żony, a następnie syna, choć ten przybywa w nowej, zwierzęcej postaci.

W ich towarzystwie Boonmee przypomina sobie swoje dawne wcielenia, a wokół niego gromadzą się kolejne zjawy. Razem z nimi wyrusza w ostatnią, mistyczną wyprawę przez dżunglę.

Jej celem okaże się tajemnicza grota na wzgórzu - miejsce, przez które przechodzi się na drugą stronę życia i gdzie Boonmee narodził się po raz pierwszy.

Irański „Nader and Simin: A Separation” to film kompleksowy, zbudowany na wielu zaskakujących płaszczyznach.

Tytułowych małżonków poznajemy w urzędzie. Simin wnosi o rozwód, twierdząc, że mąż nie chce wyjechać z nią i córką zagranicę.

To tylko pretekst, prowokacja. Kobieta tak naprawdę usiłuje ratować swoje 14-letnie małżeństwo, ale w rezultacie doprowadzi do szeregu dramatycznych wydarzeń, które na zawsze przekreślą ich dotychczasowe życie.

Czy można ją za to winić? Nie. Podjęła próbę, na którą Naderowi zabrakło odwagi.

Francusko-niemiecki melodramat. Jest rok 1999. 15-letnia Camille (Lola Créton) i 19-letni Sullivan (Sebastian Urzendowsky) są w sobie szaleńczo zakochani. Ich związek nie trwa zbyt długo, bo chłopak postanawia na rok wyjechać do Ameryki Południowej.

Dziewczyna początkowo nie potrafi poradzić sobie z rozłąką i próbuje popełnić samobójstwo. Z czasem zaczyna budować nowe życie i znajduje rzeczy, dzięki którym zaczyna dostrzegać piękno świata.

Brazylijski dramato-thriller w reżyserii Klebera Mendonça Filho.

Dzielnica Recife pełna luksusowych wieżowców zamieszkałych przez klasę średnią. Pewnego dnia w okolicy pojawia się prywatna firma ochroniarska, która proponuje mieszkańcom swoje usługi.

Kto i przed czym powinien tu być chroniony? I czy nowi ochroniarze rzeczywiście gwarantują bezpieczeństwo?

Z pomocą tytułowych „sąsiedzkich dźwięków” reżyser buduje sugestywną opowieść o zaufaniu, ale i codziennej niepewności życia w wielkiej metropolii. Nowatorskie, pasjonujące kino.

„Koń turyński” to węgierski dramat z 2011 roku, zrealizowany w koprodukcji z Francją, Niemcami, Szwajcarią i USA, w reżyserii Béla Tarry. Autorem scenariusza jest autor "Szatańskiego tanga" - László Krasznahorkai.

Film to medytacja nad agonią świata, utrzymana w mrocznej atmosferze powolnego rozpadu. Punktem wyjścia „Konia turyńskiego” jest anegdota o Fryderyku Nietzschem, który w 1889 roku pochylił się nad losem konia bitego przez chłopa przy drodze. Filozof obejmuje zwierzę za szyję i płacząc, popada w obłęd, który na zawsze oddzieli go od świata.

W swym dziele Tarr zawarł wszystko, co zawsze składało się na jego charakterystyczny styl: niechęć do słów, czarno-biały obraz, powolne tempo. Każdy element jest tu skrajnie minimalistyczny. Akcja rozgrywa się w ciągu sześciu dni w ciemnej, wiejskiej chacie, a całość układa się w spójną, przytłaczającą wizję końca świata.

Dramat w reżyserii portugalskiego reżysera Miguela Gomesa. Energiczna staruszka Aurora, jej czarnoskóra pokojówka Santa oraz troszcząca się o bliźnich Pilar mieszkają na tym samym piętrze lizbońskiego apartamentowca.

Pilar udziela się społecznie, a przy tym stara się wspierać ekscentryczną Aurorę, która przepuszcza pieniądze w kasynie i jest przekonana, że Santa para się czarną magią. Kiedy Aurora podupada na zdrowiu, na łożu śmierci prosi, żeby sąsiadka i służąca odnalazły tajemniczego Gianlucę.

Okazuje się, że to dawny ukochany Aurory. Opowiada on kobietom niesamowitą historię o obsesyjnej miłości i zbrodni rodem z filmów przygodowych...

"Ida" opowiada o nowicjuszce, która dowiaduje się, że jest Żydówką. Na domiar złego jej ciotka to stalinowska prokurator. Pozornie obce sobie kobiety wyruszają w podróż, która ma im pomóc nie tylko w poznaniu tragicznej historii ich rodziny, ale i prawdy o tym, kim są.

W głównych rolach występują Agata Trzebuchowska oraz Agata Kulesza.

Film Pawła Pawlikowskiego zdobył nagrody m.in. w Warszawie, Gdyni, Londynie, Wiesbaden i Mińsku. Jest polskim kandydatem do Oscara w kategorii najlepszy film nieanglojęzyczny.

W recenzjach w prasie amerykańskiej Agata Kulesza otrzymuje za rolę Wandy najwyższe noty.

Czwarty, uznany za najlepszy i najbardziej odważny film fabularny w karierze Andrieja Zwiagincewa, znanego w Polsce z filmów "Elena", "Powrót", "Wygnanie".

Kola mieszka z młodą żoną Lilą i nastoletnim synem Romą w małym miasteczku nad morzem w północnej Rosji. Ma stary drewniany dom, położony nad zatoką, który odziedziczył po ojcu. Mer miasteczka, Wadim Szelewiat, w którego gabinecie wisi portret Władimira Putina, wygrał z Kolą sprawę sądową i zamierza wyrzucić go z domu. Na pomoc przybywa Dimitri – znajomy prawnik z Moskwy, który wie, jak uratować majątek Koli. Rozpoczyna się walka o przetrwanie ze skorumpowaną strukturą władzy, która zaczyna być coraz bardziej agresywna.

"Lewiatan" to współczesny filmowy dramat z elementami czarnej komedii. Ten ciekawy przykład metaforycznej satyry o współczesnej Rosji, pełnej głębokiej ironii jest współczesną wersją Księgi Hioba, nagrodzoną na festiwalu w Cannes w 2014 roku Nagrodą za Najlepszy Scenariusz. W filmie wykorzystano przepiękną muzykę Philipa Glassa z opery "Echnaton", która w doskonały sposób oddaje atmosferę filmu. (gk/mn)