"Szpilki na Giewoncie": Natalia Rybicka - "Góry i dołki są co chwilę"

Miałam przyjemność grać z Jankiem Wieczorkowskim w horrorze "Pora mroku". Wtedy on był moim oprawcą. Przyjmując rolę w "Szpilkach" liczyłam na to, że tym razem to ja przejmę kontrolę i będę "panią sytuacji". W naszym wątku jest dużo niewiadomych i to mi się bardzo podoba.

Na szczęście nic w naszej relacji nie jest czarno-białe. Oczywiście, że Agnieszka nie przestała wierzyć w romantyczną miłość. Otrząsnęła się po porażce i dziś znów gotowa jest na nowe wyzwania i nową miłość.

Podoba mi się w tej serii to, że historia nie buduje się na jednej postaci. Mamy wiele wątków, wyrazistych bohaterek, których losy się przeplatają. Tworzymy bardzo silną grupę fajnych dziewczyn!

Agnieszka pozostała grzeczną, naiwną dziewczynką, która wierzy w miłość, w ludzi i w mężczyzn. Mimo tego jest także osobą, która wie czego chce, sięga po swoje i dąży do wyznaczonych przez siebie celów. Z dnia na dzień zrezygnowała z pracy w korporacji, przyjechała do Zakopanego. Tu zakochała się w ludziach, w Tatrach i zaczęła tworzyć swoje życie od zera. Chylę przed nią czoła, że podjęła takie wyzwanie, bo wielu ludzi żyje tak, jak nie chce.

Bardzo ucieszył mnie ten projekt. Zakopane jest dla mnie odskocznią od życia, które prowadzę w Warszawie. Świeże powietrze, cudowne widoki, klimat i pyszne jedzenie. Przyznam, że czasem było ciężko, gdyż miałam w tym samym czasie zobowiązania w stolicy i jeździłam tam i z powrotem, ale czas ten wspominam bardzo przyjemnie.

Próby i spektakle w Teatrze Współczesnym. Gram w "Moralności pani Dulskiej" w reżyserii Agnieszki Glińskiej i jestem w próbach do "Hamleta" w reżyserii Macieja Englerta. Ale spokojnie, od dziecka musiałam łączyć wiele obowiązków, więc to dla mnie norma. Jeden projekt mi nie wystarcza (śmiech). Praca mnie napędza. Uważam, że człowiek funkcjonuje lepiej, gdy ma dużo obowiązków.

Absolutnie tak. Wiem na pewno kim być nie chcę. I to, że jestem w tym, a nie w innym miejscu zawdzięczam ludziom, którym zaufałam. Wywiady i sesje zdjęciowe to oczywiście część mojej pracy, gdyż wymaga tego produkcja, jednak ważna jest dla mnie prywatność.

Zdaję sobie sprawę, jak to działa. Producenci patrzą na rankingi, oglądalność i zdjęcia w prasie. Za tym idzie obsada. Ciężko jest walczyć i o siebie, i o siebie w tym świecie.

Nigdy nie zwracałam uwagi na to, jak i co o mnie piszą. Wydaje mi się, że pomimo pracy jaką wykonuję pozostałam zwykłą dziewczyną. Zdarza mi się wyjść do sklepu w dresie i bez makijażu.

Chciałabym tyle pracować, żeby nie ogarniać tego, co dzieje się w moim życiu zawodowym. Umiem sama czytać swój kalendarz, który również sama wypełniam (śmiech).

Chcę wciąż się rozwijać. Rzeczywiście propozycje, w których biorę udział są interesujące, przynajmniej dla mnie. We wszystkim staram się widzieć plusy, a nie minusy. Nie mogę powiedzieć, że czegoś żałuję. Bardzo doceniam szanse jakie dostaję. Mam szczęście do ludzi i do produkcji, które wiele mnie nauczyły.

Nigdy nie szłam na łatwiznę, a szkoła pomagała mi w łączeniu obowiązków. Praca i studia wymagały ode mnie wewnętrznej dyscypliny, ale warto było. Udało mi się. Kiedy masz zajęcia od rana do wieczora, siedem dni w tygodniu, plus jeszcze plan filmowy i nagle to wszystko się kończy, nie wiesz co ze sobą zrobić. Miałam szczęście, że po studiach od razu weszłam w kolejne projekty, ale i tak przeżyłam lekki szok związany z nadmiarem wolnego czasu. Może właśnie dlatego, że od dziecka żyłam w dyscyplinie i miałam wypełnione zajęciami całe dnie.

Góry i dołki są co chwilę, prawda? Każdy ma chwile zwątpienia.

Na planie spotkałam fantastycznych ludzi, od których mogę wiele się uczyć. I za to jestem losowi wdzięczna. Radosław Piwowarski parę lat temu polecił mnie do roli Iwonki w "Żurku", dlatego szczególnie miło mi się teraz z nim spotkać przy wspólnym projekcie.

Pewnie! Mam fantastycznych przyjaciół, którzy są ze mną zawsze, mam rodzinę, która mnie kocha i wspiera. I w końcu odkryłam, że są inne wartości w życiu niż praca. Wiem, co mówię, bo potrafię zatracić się w tym, co robię.

- Dziękuję za rozmowę.