"Stawiam na Tolka Banana": Tajemnicza śmierć Jacka Zejdlera do dziś budzi wiele pytań

Swoją przygodę z telewizją Jacek rozpoczął w wieku 11 lat. Wystąpił wówczas w serialu "Niewiarygodne przygody Marka Piegusa". Udział w produkcji utwierdził go w przekonaniu, że to właśnie z aktorstwem chciałby związać swoją przyszłość.

Na kolejną rolę musiał jednak długo czekać.

Przełom w jego karierze nastąpił w 1973 roku. To wtedy przystojny 18-latek otrzymał rolę w serialu "Stawiam na Tolka Banana". By wystąpić w produkcji, musiał pokonać kilku utalentowanych konkurentów także starających się o angaż.

Zejdler świetnie odnalazł się jako przywódca grupy zbuntowanych nastolatków. Swoją charyzmą zjednywał sobie sympatię ludzi nie tylko na ekranie, ale i poza nim. Pod dużym wrażeniem jego osoby byli koledzy z planu serialu.

- Zawdzięczam mu dwie ważne rzeczy w życiu. Kolegowaliśmy się mocno i on, mimo że starszy o kilka lat, co w tym wieku jest różnicą prawie pokoleniową, chyba mnie polubił. Przede wszystkim imponował mi poczuciem humoru, to on nauczył mnie słuchać słynnego trójkowego "ite-e-ru". ITR, czyli Informacyjny Tygodnik Rozrywkowy, to była oaza dobrego, lekko purnonsensowego dowcipu, który na dobre mnie ukształtował. A druga rzecz, którą mu zawdzięczam, to zainteresowanie tekstami piosenek. On miał taki zeszycik, w którym były słowa piosenek Beatlesów. Dla mnie było obojętne, co się śpiewa, słowa to jak rytm bębnów. I oto nagle odkryłem, że słowa są ważne. I pewnie dlatego teraz tłumaczę piosenki. Po filmie też się przyjaźniliśmy, on był z Łodzi i kilka razy przyjechał do mnie do Warszawy - przytacza słowa Filipa Łobodzińskiego, ekranowego Julka Seratowicza, "Tygodnik Ostrołęcki".

Występ w serialu zbiegł się w czasie z zupełnie innym ważnym dla Jacka wydarzeniem. Zejdler dostał się na wydział aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi.

To było spełnienie jego marzeń. Na uczelni nie tylko mógł rozwijać swoje pasje i szlifować umiejętności, ale także czerpać przyjemność z uroków studenckiego życia.

- Był moim najlepszym przyjacielem z roku. Pierwsze papierosy, pierwsze wino, pierwsze dziewczyny... Nazywali nas harcerzami, bo się pakowaliśmy w różne dziwne rzeczy. Pamiętam, że chodziliśmy wtedy po korytarzach w rozpiętych butach zimowych, których sprzączki musiały pobrzękiwać. Profesor Mirowska nienawidziła tego. Często też, rozebrani do pasa, toczyliśmy pojedynki szermierskie. Krew aż tryskała, to nie były takie hop-siupy jak dziś. Regularna krew i blizny... - przytacza słowa Andrzeja Wichrowskiego, aktora Teatru im. Jaracza w Łodzi, "Tygodnik Ostrołęcki".

W 1977 roku absolwent łódzkiej filmówki pojawił się w filmie "Inna". W kolejnych latach oglądać go można było w obrazie "Wesela nie będzie" oraz serialu " Do ostatniej krwi". Wydawało się, że drzwi wielkiej kariery stoją przed nim otworem. Stało się jednak inaczej...

2 stycznia 1980 roku aktor zginął tragicznie w wieku 25 lat. Dopiero po latach na jaw wyszły niejasne okoliczności jego śmierci.

Początkowo mówiono, że zginął w wypadku samochodowym. Inna wersja zakładała utopienie się z rzece. Podejrzewano też, że to Służby Bezpieczeństwa PRL stoją za zabójstwem słynnego aktora. Skąd ten pomysł?

Zajdler był podobno aktywistą Komitetu Obrony Robotników w Łodzi. Mówiło się, że jego działalność opozycyjna nie spodobała się ówczesnym władzom.

Wielu znajomych Jacka nie widziało nic o sekretnym życiu swojego przyjaciela. Trudno więc zweryfikować, czy w tych plotkach jest chociaż ziarno prawdy.

Najbardziej wiarygodna jest do dziś zupełnie inna wersja wydarzeń. To podobno zawód miłosny przyczynił się do śmierci aktora.

Chociaż ludzie uważali Zejdlera za amanta, w rzeczywistości był zakompleksionym chłopakiem.

Jak wspominają jego znajomi, kilka dni przed domniemanym samobójstwem aktor pojechał do Łodzi, by rozmówić się z żoną. Wrócił załamany, coś mu z nią nie wyszło.

Gwiazdor nie umiał poradzić sobie z rozstaniem z ukochaną. W sylwestrową noc odkręcił gaz i wsadził głowę do piekarnika. Jego ciało znaleziono dwa dni później.