Robert Kudelski: Wzbudzam emocje

Robert Kudelski: W grudniu minęły cztery lata od kiedy tam jestem. Rzeczywiście długo gram tę postać.

Robert Kudelski: Na początku był sukinsynem, tak moja postać została skonstruowana przez scenarzystów. Ale wiadomo, że każda postać w serialu zmienia się w miarę tego, co widzowie sugerują, bo to jest serial dla widzów i oni są najważniejsi.

Robert Kudelski: Tak, bardzo chcieli mnie zobaczyć w roli takiego misia kochającego żonę, tę biedną, wiecznie płaczącą, Kingę. Ale, co mnie zaskakuje, teraz często słyszę takie słowa: "Boże, co oni z pana zrobili... My chcemy tamtego Michała, twardziela".

Robert Kudelski: Ludzie oglądają seriale, wkurzają się, bo nie lubią postaci negatywnych, ale z drugiej strony śledzą serial również dla tych postaci. Fajnie, kiedy są jakieś emocje.

Robert Kudelski: Warto! Przede wszystkim serial dał mi imię i nazwisko. Przestałem być no namem i zyskałem popularność. "Na Wspólnej" cieszy się uznaniem widzów i wszystkim aktorom dał twarz, nazwisko i pracę. A popularność przekłada się na inne propozycje zawodowe, które otrzymuję - gram w teatrze, mam swoje recitale.

Robert Kudelski: Stawiałem je w "Złotopolskich", potem zagrałem jedną z głównych ról w odcinku "Przeprowadzek" Wosiewicza. Moim zdaniem to najfajniejsza rola, jaką zagrałem w telewizji. Kiedy dostałem propozycję udziału w "Na Wspólnej"… nie miałem wątpliwości, że to dobra rola i ciekawa propozycja. Chociaż moja ówczesna agentka przestrzegała mnie, abym nie brał tej roli, bo mnie zaszufladkują. No, kurczę, ale przecież lepiej być w jakiejś szufladce niż w żadnej, prawda?

Robert Kudelski: Już teraz nie. Były takie momenty na początku, że czytałem, ale jak zaczęły się pojawiać jakieś bezczelne, chamskie komentarze... przestałem.

Robert Kudelski: Tak, dlatego tego nie czytam, ponieważ człowiek nie lubi być obrażany. A czasami jest to wyłącznie obrażanie. Trzeba się na to uodpornić. Zarówno na te bardzo dobre opinie, które często nie są szczere, jak i na te plugawe. Myślę, że najgorzej jest stracić dystans do siebie. Mamy takie przykłady w Polsce - młody aktor zagra dwie role i w głowie mu się przewraca. Myśli, że to on kreuje rzeczywistość. Ale tak nie jest. Trzeba mieć do siebie dystans i wiedzieć, gdzie jest twoje miejsce.

Robert Kudelski: Czasami bolą. Nikt przecież nie lubi, kiedy go bezczelnie obrażają. Pierwszy odruch jest taki, żeby odpowiedzieć. Dlatego przestałem je czytać. Pomyślałem - czy dają mi one jakikolwiek konstruktywny kontakt z widzem? Jakiekolwiek podsumowanie mojej pracy? Można też spojrzeć na to z innej strony - skoro komuś chce się wejść na forum, wcisnąć "Robert Kudelski" i wpisać opinię, to nawet jeżeli mnie nienawidzi lub zazdrości mi, to ostatecznie wzbudzam w nim jakieś emocje. A to jest dobre. Najgorzej, jak aktor nie wzbudza żadnych emocji. Wtedy jest letnim aktorem bez wyrazu - niby fajny, a niby nie fajny.

Robert Kudelski: Nie, to nie jest intymne pytanie. Od dziesięciu lat jestem wyznania ewangelickiego.

Robert Kudelski: Pochodzę z katolickiej rodziny, która na szczęście ze zrozumieniem przyjęła moją decyzję. Nie wyklęła mnie... Moi bliscy wiedzą o tym, że człowiek nie dostaje Pana Boga w spadku, tylko musi go w sobie poszukać. I ja go znalazłem.

Robert Kudelski: Mam autorytety w różnych dziedzinach. Jeżeli chodzi o aktorstwo, to najwspanialszym człowiekiem i aktorką zarazem jest Maria Pakulnis. Kobieta o nieprawdopodobnym potencjale, zupełnie niewykorzystana. To nieprawdopodobne, jak się zmienia! Potrafi być młoda, stara, piękna, brzydka... i to wszystko w ułamku sekundy. Ona jest aktorką, potrafi zagrać wszystko!

Robert Kudelski: Polityka bardzo wkurza, ale jednocześnie bardzo dotyczy, ponieważ jestem świadomym obywatelem. Autorytetem dla mnie jest Leszek Balcerowicz...

Robert Kudelski: Uważam, że to polityk, od którego wszyscy inni powinni się uczyć jak być mężem stanu. Jak swoją własną pracą, swoim własnym uporem, a jednocześnie swoim autorytetem, wymusić szacunek innych ludzi. Balcerowicz to klasa sama w sobie.

Robert Kudelski: Razem z Olga Bończyk przygotowałem sztukę, której premiera odbędzie się w lutym w Teatrze Piosenki we Wrocławiu, sztukę reżyseruje Jan Szurmiej. Będą to piosenki Gershwina w tłumaczeniu Andrzeja Ozgi. Fajnie jest pośpiewać takie standardy amerykańskie, z odrobiną teatralności, która tam się pojawi, bo to będzie przedstawienie teatralne.

Rozmawiała Edyta Karczewska-Madej/Akpa