"Przyjaciółki": Agnieszka Sienkiewicz o nagich scenach

– Marzę, by kochać i być kochaną, by mieć szczęśliwą rodzinę. Żeby mieć ciepły dom pełen najbliższych osób. Być kochaną...

– Zajęte, zajęte. Szczęśliwie zajęte. Nie jestem już do wzięcia, więc w sumie to marzenie o kochaniu szczęśliwie się realizuje.

– Z jednej strony uważam, że w kinie zbyt często i łatwo epatujemy nagością. Nie podoba mi się funkcja kobiety na ekranie jako ozdobnika. Na taką nagość nigdy bym się nie zgodziła. Zresztą już raz się nie zgodziłam. Jestem aktorką i pracuję nie tylko głosem, twarzą, ale i ciałem. Czasem nagość jest niezbędna. Drażnią mnie sceny łóżkowe, w których kobieta ma majtki i biustonosz. Bez sensu. Albo pokazujemy prawdę, albo ujmujemy to tak, żeby tego nie było widać. Przeszkadza mi na ekranie kłamstwo, kiedy aktor się wstydzi. To dość trudna kwestia.

– Już dwukrotnie odrzuciłam propozycje od męskich gazet. Do niczego mi to niepotrzebne. Nie czuję potrzeby uwieczniania tego, jak wyglądam teraz, czy chwalenia się ciałem. Biedy też takiej nie klepię, żebym musiała to zrobić dla pieniędzy.

– Szczerze? Nie chodzę do spa, do kosmetyczki czy manicurzystki. Zmywam makijaż wieczorem – to jedyne, co robię w trosce o cerę. Zawsze powtarzam, że to moi rodzice się postarali. Są ładni, więc pewnie to dobre geny.

– Nie będę hipokrytką, że mnie to nie interesuje, bo ciekawi mnie odbiór innych. Nie gram dla siebie i nie dla siebie stoję przed kamerą. Jeśli krytykują mnie za grę, to zastanawiam się nad tym, ale śmieszy mnie, jak czytam, że mam nos jak kartofel.

– Mam nadzieję, że się na to nie skuszę. Osoby, które się botoksują, robią sobie krzywdę, bo tracą naturalną mimikę. Robienie z siebie sztucznej lali zupełnie mnie nie przekonuje.