"Prawo Agaty": Czy to będzie największy hit wiosennej ramówki?

Agata Przybysz (Agnieszka Dygant) to trzydziestoparoletnia dyrektor działu prawnego w wielkim koncernie ubezpieczeniowym. Splot nieciekawych zawodowo-osobistych wydarzeń sprawia, że ląduje na bruku. Oprócz ran emocjonalnych, których wylizanie zajmie z pewnością sporo czasu, przyjdzie jej jeszcze powalczyć o swoje dobre imię. Nie ma to jak zaczynać wszystko od początku… Agata to jednak twarda sztuka. Chociaż solidnie poobijana, nie waha się stanąć do kolejnego starcia! Nie będzie to jednak proces szybki, łatwy i przyjemny. Po opanowaniu pierwszego szoku, Agata decyduje się skorzystać z propozycji przyjaciółki – Doroty (Daria Widawska). Wraz z nią i jej znajomym, wynajmują lokal i zaczynają pracować na własną rękę. To zupełnie nowy teren dla Agaty. Sprawy, ludzie i problemy, z którymi się spotka, będą totalnie odbiegać od, dotąd prowadzonych, wielkich ubezpieczeniowych batalii. Wrodzony urok mecenas Przybysz, zamiłowanie do niestandardowych zachowań, pracowitość i niewątpliwa inteligencja, pozwolą jej jednak
szybko oswoić się z nową rzeczywistością. W każdym z piętnastu odcinków *„Prawa Agaty” poznamy nową, ciekawą, poruszającą, a czasem groteskową, sprawę, której podejmie się kancelaria bohaterów serialu. Problemy ich klientów będą się często wiązać z tym, co aktualnie przeżywają prywatnie. A przed nimi m.in. zawirowania małżeńskie Doroty i jej męża Wojtka (Tomasz Karolak) oraz wyjątkowo gorący trójkąt zawodowo-emocjonalny mecenas Agaty Przybysz, Dębskiego (Leszek Lichota) i jego życiowej partnerki, prokurator Marii Okońskiej (Małgorzata Kożuchowska)… Specyfika pracy w środowisku prawniczym, realne problemy i sprawy niemal zaczerpnięte z codzienności, odrobina humoru, refleksji, ale i duża dawka wiary w siebie, energii i oczywiście… miłości!*

Wychowana przez ojca, który zawsze kursował między szatnią a piłkarskim boiskiem – Agata nie mogła wyrosnąć na miękką, rozczulającą się nad sobą dziewczynę. To właśnie jej zdecydowany, „nastawiony na konkret” sposób bycia zaprowadził ją na wyżyny korporacyjnej kariery. Nie lubi tracić czasu na zbędne pogawędki, co przez niektórych bywa odbierane jako obcesowość.

Jest indywidualistką, wychodzi z założenia, że inni mają własne problemy i nie należy ich dodatkowo obarczać swoimi. Pani mecenas działa w myśl zasady: „umiesz liczyć - licz na siebie”. Nie znaczy to, że jest odludkiem. Wręcz przeciwnie – Agata potrafi rozmawiać z ludźmi jak mało kto. Po prostu nigdy jakoś nie miała czasu na bujne życie towarzyskie. Jej studia były dla ojca sporym wydatkiem więc od drugiego roku utrzymywała się sama. Po zrobieniu aplikacji dostała atrakcyjną propozycję pracy w koncernie ProSpectrum i, mimo niezadowolenia swojej mentorki, która widziała ją w zawodzie adwokata, postanowiła zaryzykować. Zaczęła poświęcać pracy kilkanaście godzin na dobę i wkrótce stała się najlepsza w swoim fachu. Jednak w ferworze walki z ubezpieczeniowymi papierami, nieświadomie coraz bardziej odgradzała się od rzeczywistych ludzi, twarzy i emocji stojących za anonimowymi numerami spraw.

W życiu i w pracy Agata kieruje się żelazną logiką oraz… intuicją. Nigdy nie była typem kujona, zdarza jej się nie pamiętać numeru paragrafu czy fachowego określenia, ale często zauważa to, co umyka innym… Jest do bólu pracowita i niezwykle konsekwentna, a może nawet nieco uparta. Trzeba naprawdę nadzwyczajnych okoliczności, żeby pani mecenas zeszła z raz obranego kursu...

Nie potrafi robić niczego na pół gwizdka. Czasem gra ostro, ale zawsze fair. Z zasady nie bierze spraw, w których ma wątpliwości co do niewinności klienta.

Najbliższą Agacie osobą jest Dorota, chociaż Dorota pewnie byłaby zaskoczona taką interpretacją. Ich relacja przeszła wszystkie etapy: od bardzo bliskiej przyjaźni na studiach, poprzez coraz bardziej zdawkowe kontakty na nowym etapie życia, gdy Dorota zajmowała się dziećmi, a jej przyjaciółka pięła się po szczeblach kariery, aż po „nowe otwarcie” w najtrudniejszym dla Agaty momencie.

Związek z Hubertem to, jak dotąd, najważniejsza relacja w jej życiu. Po raz pierwszy pomyślała o małżeństwie, może o dzieciach… Kiedy w takiej sytuacji zaufanie zostaje zawiedzione, w sercu zostaje wielka zadra. Jeśli w życiu Agaty ma się pojawić kolejny mężczyzna, będzie się musiał solidnie napracować, by mu uwierzyła i na dobre się zaangażowała.

Urodzony warszawiak. Tutaj skończył studia i odbywał aplikację. Typ faceta, który zawsze był i jest najlepszy, chociaż nigdy się specjalnie nie starał. Najwyższa średnia na studiach, najlepiej zdany egzamin na aplikację, najlepszy narciarz wśród prawników… Sprawia wrażenie, jakby wszystko, co robi, przychodziło mu bez najmniejszego wysiłku. A najgorsze jest to, że dobrze o tym wie. Jeśli już zdarzy się, że coś mu się nie udaje, będzie próbował tak długo, aż wreszcie dopnie swego. Potrafi być uparty jak dziecko.

Dębski ma o wiele większe doświadczenie procesowe od Doroty, o Agacie nie wspomniawszy. Zdążył wyrobić sobie nazwisko na kilku głośniejszych sprawach. Lubi służyć radą i pomocą, również wtedy, kiedy nikt go o to nie prosi. Traktuje Dorotę trochę jak młodszą siostrę, do Agaty ma stosunek zgoła odmienny, od początku działa mu na nerwy. Najpierw dlatego, że reprezentuje to, czym Dębski absolutnie gardzi: korporacyjny moloch. Później zaczyna go irytować podejście Agaty do jej „nowego” zawodu: spoufalanie się z klientami, niestandardowe metody działania, spontaniczne rozwiązania na sali sądowej i niezbyt ortodoksyjne podejście do regulaminów oraz zwyczajów stosowanych od lat. Agata drażni Dębskiego również, a może przede wszystkim, dlatego, że w jakiś niezrozumiały dla niego samego sposób go fascynuje. Nie tylko zawodowo…

Szczyci się tym, że jest wolnym elektronem. Nigdy nie pracował „dla kogoś” ani „u kogoś”; nie dał się skusić sieciowym kancelariom i zaraz po ukończonej aplikacji założył własną praktykę adwokacką. Niezależność jest dla niego najważniejsza. Jeśli jest na świecie jedna rzecz, którą Dębski traktuje poważnie, to jest to jego praca, w której jest absolutnym profesjonalistą. Nie pozwala, by emocje brały górę, choć gdy przychodzi co do czego, potrafi również rycersko stanąć w obronie uciśnionych wbrew pragmatycznym przesłankom. Oczywiście, gdyby go o to zapytać, nigdy by się do tego nie przyznał.

O prywatnym życiu Dębskiego niewiele wie nawet Dorota. Dla świata zewnętrznego jest on zatwardziałym kawalerem, który nie zamierza rezygnować ze swej wolności i dać się usidlić jakiejkolwiek kobiecie, choć kolejka jest długa. Jego związek z ambitną panią prokurator jest przez oboje utrzymywany w tajemnicy. Jednak prędzej czy później, chcąc być uczciwym wobec Marii i samego siebie, będzie musiał sobie odpowiedzieć na pytanie dokąd ta relacja zmierza. Stanie się to tym trudniejsze, że na horyzoncie pojawi się Agata…

Na pierwszy rzut oka Dębski może się wydawać irytujący. Zbyt pewny siebie, momentami złośliwy. Czasem przypomina niesfornego nastolatka, dla którego wszystko jest zabawą. Emocje nie są jego najmocniejszą stroną. Wizerunek uwodzicielskiego luzaka to jednak tylko fasada, pod którą kryje się mądry, wrażliwy facet. Podoba się kobietom i doskonale o tym wie…

Na studiach stanowiły z Agatą nierozłączny duet, od drugiego roku wspólnie wynajmowały mieszkanie. Razem się uczyły, razem chodziły na imprezy… Sielanka dobiegła końca, gdy pod koniec drugiego roku Dorota poznała Wojtka. Od tego momentu Dorota i Wojtek razem się uczyli, razem chodzili na imprezy… gdy Dorota zaszła w nieplanowaną ciążę, postanowili się pobrać.

Tylko dzięki wsparciu Wojtka i hurtowym ilościom kofeiny Dorocie udało się skończyć studia i za pierwszym podejściem dostać na aplikację. Nigdy nie zrobiła tak spektakularnej kariery jak Agata. Obarczona małym dzieckiem, była zmuszona dzielić swój czas między pracę a dom.

Pracowała w kancelarii swojego dawnego patrona. Specjalizowała się raczej w ciągnących się latami sprawach o przysłowiową miedzę, nudnych spadkach, wypadkach samochodowych. Gdy jej drugi syn - Filip skończył pięć lat, Dorota doszła do wniosku, że już czas zrobić coś dla siebie. Zamiast wdać się w romans czy zafundować sobie operację plastyczną, postanowiła postawić wszystko na jedną kartę i zacząć pracować na własny rachunek. W praktyce ta zawodowa wolta okazuje się być o niebo trudniejsza, niż w teorii. Własna działalność wymaga stuprocentowego zaangażowania i pracy w zasadzie przez całą dobę. Nowy rozdział w życiu Doroty będzie wymagał sporych zmian w uporządkowanym życiu jej rodziny…

Jest w pewnym sensie przeciwieństwem Agaty. Nie tylko dlatego, że wybrała zupełnie inny model życia. Podczas gdy Agata sprawia wrażenie twardej i zimnej, a w głębi duszy jest empatyczna i szczera, Dorota pod powierzchnią sympatycznej matki Polki, skrywa iście lwie serce. Dla swoich klientów, choćby w nie wiadomo jak błahych sprawach, gotowa jest pójść na wojnę. Tak samo waleczna jest gdy chodzi o rodzinę. Dlatego jest wiecznie rozdarta. Chciałaby być jednocześnie idealną matką, nieustannie atrakcyjną żoną i świetnym adwokatem…

Dorota i Wojtek poznali się na studiach w Warszawie. Był to podręcznikowy przykład miłości od pierwszego wejrzenia. Półtora roku później byli już małżeństwem i rodzicami Jasia. Ciąża Doroty nie była, rzecz jasna, planowana i tak naprawdę położyła kres młodości Wojtka. Bardzo szybko z wagarującego i grającego na gitarze studenta ekonomii musiał się przeistoczyć w odpowiedzialnego ojca rodziny. Ta „metamorfoza” to bardzo ważny moment w ich związku. Dorota wie, że zawsze będzie mogła na Wojtka liczyć, nawet jeśli na co dzień usiłuje wymigiwać się od obowiązków domowych czy opieki nad dziećmi.

Pracę traktuje jako źródło zarobku. Jeśli pracuje zbyt dużo, to tylko po to, żeby Dorocie i chłopakom niczego nie brakowało. Bankowość nie jest jego pasją. W pewnym sensie Wojtek jest dalej tamtym chłopakiem z gitarą, który na chwilę, by utrzymać rodzinę, poszedł pracować do banku. Nie ma ciśnienia na karierę, ale swoją pracę wykonuje rzetelnie i sumiennie. Nie bierze udziału w korporacyjnych grach, jest bardzo lojalny w stosunku do swoich pracowników.

Jest bardzo rodzinnym facetem, a Dorotę kocha nie mniej, niż wtedy, kiedy się poznali. Czasem tylko zapomina jej to okazać... W stosunku do synów jest tym dobrym policjantem, który pozwala czasem pójść na wagary, zjeść słodycze przed obiadem, czy nie odrobić lekcji. To Dorota usiłuje zaprowadzić w domu dyscyplinę.

Maria pracuje w tym samym okręgu co Agata, Dorota i Dębski. Jest niezwykle atrakcyjna i elegancka. Zawsze, nawet o piątej rano na miejscu zbrodni, wygląda tak, jakby przed chwilą zeszła z okładki kolorowego magazynu dla kobiet.

Sprawia wrażenie cyborga. W pracy jest zawsze perfekcyjnie przygotowana, najstarsi górale nie pamiętają, by przegrała jakąś sprawę. Jest postrachem obrońców - na sam dźwięk jej nazwiska adwokaci porzucają sprawy, zanim na dobre się rozpoczęły. Okońska słynie z tego, że gra ostro. Zrobi wszystko, żeby doprowadzić do wyroku skazującego. Interesują ją tylko trudne sprawy. Takie stanowią największe wyzwanie, ale i pozwalają najszybciej awansować…

Maria pochodzi z prawniczej rodziny z tradycjami sięgającymi trzech pokoleń wstecz. Jej matka, obecnie na emeryturze, także była prokuratorem. Okońska poszła w jej ślady. To ona była zawsze najsilniejszą osobowością w domu i wzorem dla córki. Ojciec, cichy i spokojny emerytowany wykładowca filozofii, sprawił, że Maria jest przyzwyczajona do rządów kobiet w rodzinie. To niewątpliwie przekłada się na jej kłopoty w jej relacji z Markiem.

Okońska jest zawsze opanowana, nigdy nie traci nad sobą kontroli. Publicznie. Jaka jest prywatnie? Nie ma pewności czy nawet Dębski to wie… Wygląda na to, że jej plany wykraczają daleko poza to, co sam mógłby sobie wyobrazić w najśmielszych snach.

Bartek, pozornie wyluzowany i zadowolony z siebie, tak naprawdę jest bardzo niepewny swojej wartości. Ma poczucie, że jest niedoceniany. Liczył, że w kancelarii Agaty będzie mógł rozwinąć skrzydła i uczestniczyć w procesach z pierwszych stron gazet, tymczasem do jego obowiązków należy głównie odbieranie telefonów i parzenie kawy.

Chłopak jest chodzącą wewnętrzną sprzecznością. Z jednej strony, jest wybitnie strachliwy, z drugiej, potrafi po jednym dniu pracy odejść z wielkiego koncernu, by związać się z niespecjalnie rokującą małą kancelarią. Zwykle wygadany i elokwentny w towarzystwie Agaty, Doroty i Dębskiego, przy „obcych” staje się uosobieniem nieśmiałości.

Młodszy o ponad dekadę od Agaty, Doroty i Dębskiego, Bartek bardzo chce być dobrym prawnikiem i jest w tym pragnieniu nieco zbyt niecierpliwy. Czuje się lekko niedoceniany i bardzo stara się zabłysnąć jakimś niestandardowym rozwiązaniem. Niestety, nie wychodzi mu to za dobrze. Mimo to, dobrze czuje się w towarzystwie Agaty i Doroty, a i z Dębskim z biegiem czasu układa sobie relacje.

Jest wyjątkowo niezgrabny. Wciąż się o coś potyka, coś upuszcza. Jest także gumowym uchem kancelarii - wie absolutnie o wszystkim, bynajmniej nie dlatego, że ktokolwiek mu się zwierza…

Typ społecznika, który niewiele mówi, a sporo robi. Drużyna, chociaż nie odnosi na razie spektakularnych sukcesów, jest jego oczkiem w głowie. Andrzej potrafi być surowy, wręcz brutalny dla swoich zawodników, ale jest też do bólu sprawiedliwy. Zależy mu na nich, zna każdego swojego piłkarza na wylot: jego sytuację rodzinną, słabości… Potrafi sam kupić nowe buty zawodnikowi, którego na to nie stać.

Jest prostolinijny, zawsze mówi, co myśli, nie kłamie, nie kręci, nie rozgrywa. Między innymi dlatego budzi ogromny szacunek chłopaków. Większość zawodników skoczyłaby za nim ogień. Andrzej to ten typ nauczyciela, którego po latach wspomina się z rozrzewnieniem.

Po śmierci żony starał się ułożyć sobie życie, ale próby te spełzły na niczym. Do dzisiaj nie spotkał kobiety, z którą chciałby się związać na dłużej. Uważał zresztą, że to wychowanie Agaty powinno być jego priorytetem, a nie romanse.

Chociaż stara się tego nie okazywać, jest niezadowolony z faktu, że Agata mieszka w Warszawie. Mimo, że od jej wyjazdu minęło sporo czasu, do dzisiaj się z tym nie pogodził. Uważa, że w Bydgoszczy jest dość porządnych kancelarii, by Agata znalazła coś dla siebie. Córka jest najważniejszą osobą w jego życiu. Chociaż jest dumny z jej zawodowych osiągnięć, wchodzi powoli w ten wiek, w którym chciałby już mieć wnuki… Andrzej uważa, że w życiu najważniejsza jest równowaga. Chciałby, żeby poza pracą Agata zrealizowała się również „rodzinnie”. Równocześnie jest jednak typem ojca, który woli wspierać i spokojnie czekać, niż zmieniać swoje dziecko na siłę.