Najgorsze polskie tłumaczenia tytułów

Ostatnio na ekranach polskich kin gościła produkcja "This Must Be The Place" z Seanem Pennem, której polski tytuł pewien wirtuoz przekładu zinterpretował jako "Wszystkie odloty Cheyenne'a". Korzystając z okazji, redakcja serwisu filmowego Wirtualnej Polski postanowiła przygotować zestawienie innych największych grzechów w dziedzinie "tytułowej translatoryki".

Bo czy naprawdę aż tak trudno jest pokusić się o przynajmniej dosłowne tłumaczenie tytułów takich produkcji jak "Fight Club" albo "Dirty Dancing"?

Wybraliśmy dla Was te najbardziej chybione, a przez to żenujące polskie odpowiedniki. Zobaczcie sami i oceńcie, czy warto dawać dystrybutorom wolną rękę w doborze tytułów. Czekamy też na wasze propozycje - mamy nadzieję, że w komentarzach wskażecie nam dodatkowych winowajców.

Nie dość, że dystrybutor zasugerował, że samo nazwisko Woody'ego Allena nie jest w Polsce znane, to żeby jeszcze zachęcić jak największą ilość ludzi do kupna biletów, zmienił całkowicie wymowę oryginalnego tytułu.

Widzowie otrzymali mieszaninę pomysłów pokroju "Wirującego seksu" i "SexiPistols", w efekcie czego powstaje obraźliwe dla samego Allena tłumaczenie "Co nas kręci, co nas podnieca".

Nie trzeba chyba dodawać, że ten tytuł nie ma nic wspólnego z treścią dzieła popularnego reżysera.

Zdecydowanie bardziej wolimy oglądać "Dirty Dancing" niż "Wirujący seks". Jak myślicie, o co chodziło tłumaczowi?

Do dziś nie wiemy jak można było wymyślić tak niefortunny tytuł. I, co w tym wszystkim najbardziej przerażające, powielać go przy okazji kolejnych odsłon serii.

Dobrze, że obecnie serię kojarzymy z oryginalnym angielskim tytułem.

Podtytuł drugiej odsłony "Elektronicznego mordercy" brzmi "Judgment Day" czyli "Dzień Sądu". To z kolei według polskiego tłumacza "Ostateczną rozgrywkę". Całe szczęście i w tym przypadku dystrybutorzy po pewnym czasie zreflektowali się, przywracając do użycia wersję oryginalną.

Polski tłumacz najwyraźniej nie docenił komercyjnego potencjału tkwiącego w Terminatorze. Chciał uśmiercić serię już w części drugiej. Tymczasem na ekranach kin gościliśmy już cztery odsłony serii, a piąta jest w przygotowaniu.

Możemy jednak pokusić się o próbę interpretacji, biorąc pod uwagę pierwsze zapędy popularnych marek do lokowania swoich produktów gdzie popadnie. Nawet w tytule.

Ten, co dostrzegą wszyscy miłośnicy świeżego oddechu, jest wyraźnie zainspirowany reklamami pewnej gumy do żucia.

"Żądło" to amerykańska komedia kryminalna z 1973 w reżyserii George'a Roya Hilla.**

Nie wiedzieć czemu przetłumaczył tytuł dosłownie, nie biorąc pod uwagę wieloznaczności niektórych wyrazów w języku angielskim.

Owszem, "sting" oznacza żądło, ale zdaje się, że w przypadku tego filmu chodzi o nieco inną interpretację... Może na przykład "Przekręt" albo "Oszustwo"?

To co otrzymaliśmy, boli co najmniej tak mocno, jak użądlenie.

Poruszający i niezwykły film Michela Gondry'ego z genialnymi rolami Kate Winslet i Jima Carreya, swój tytuł zaczerpnął z poematu Aleksandra Pope'a "Abelard i Eloiza".

U nas nadano mu nazwę godną najgłupszej komedii romantycznej: „Zakochany bez pamięci”. Obciach na cały świat, chociaż tolerancyjny widz na pewno dostrzeże zamysł prawdopodobnie lekko nietrzeźwego tłumacza. Wszak w filmie motyw braku pamięci odgrywa dość istotną rolę.

Podobnie jak w przypadku "Terminatora 2", polski dystrybutor nie docenił potencjału ikonicznego potwora i chciał "Obcego" uśmiercić już w części drugiej.

Być może tłumaczowi chodzi o kręgi piekielne, przeznaczone dla autorów mocno naciąganych przekładów?

Polski tytuł bardzo spłyca wartość tego filmu. Na pierwszy rzut kojarzy się z kolejnym klonem "Beverly Hills".

Faktycznie, przekleństwa aż się cisną na usta, zaś tytułowe samobójstwa zapewne mogłyby odstraszyć pruderyjną widownię.

Efekt niekiedy jest równie fatalny i najczęściej zbyt przekombinowany, aby mógł komukolwiek się podobać.

I tak mamy:

„Happy Feet. Tupot małych stóp”, „Immortal. Kobieta pułapka” (sprawa o tyle tajemnicza, że we francuskim oryginale jest „Immortel”), czy „Speed. Niebezpieczna prędkość”.

Na usta ciśnie nam się tylko jedno słowo: cliché!

Niby pomysłowo i z nawiązaniem do nazwy słynnego zespołu, a jednak bez jakiegokolwiek uroku i zupełnie nieśmiesznie.

Oryginał jest też chyba podświadomym przewidywaniem reakcji na ten pomysłowy przekład rodem znad Wisły.

Pomijając niedociągnięcia gramatyczne (imiona męskie w języku polskim się odmienia), tytuł jest tak porywający, jak przepływający przez bakelit strumień wody. (mf/gk)