Mężczyźni padają jej do stóp. O kim mowa?

Zadebiutowała w "Zemście" w 1956 roku, w reżyserii Antoniego Bohdziewicza, ale jej największe role miały dopiero nadejść.

Przełomem była się możliwość zagrania w filmie Wojciecha Jerzego Hasa. „Wspólny pokój” okazał się sukcesem, dzięki któremu posypały się inne propozycje filmowe.

Czy wiecie już o kogo chodzi?

Zadebiutowała w "Zemście" w 1956 roku, w reżyserii Antoniego Bohdziewicza, ale jej największe role miały dopiero nadejść.

Przełomem była się możliwość zagrania w filmie Wojciecha Jerzego Hasa. „Wspólny pokój” okazał się sukcesem, dzięki któremu posypały się inne propozycje filmowe.

Czy wiecie już o kogo chodzi?

W 1964 pojawiła się więc w roli Renaty, w 25 przedstawieniach sztuki Hemingwaya „Za rzekę w cień drzew” w Teatrze Ateneum i na tym zakończyła się jej przygoda z teatrem.

Zobacz także:

** [

ALE WPADKA! PIJANA NA PODIUM ]( http://film.wp.pl/mariah-carey-kompletnie-pijana-odbiera-nagrode-6025283748565633g ) * * [

DZIENNIKARKA UBLIŻYŁA NIEPEŁNOSPRAWNEJ ]( http://film.wp.pl/polsat-zaplaci-za-wyskoki-kazimiery-szczuki-6025283571462785g ) **

W 1964 pojawiła się więc w roli Renaty, w 25 przedstawieniach sztuki Hemingwaya „Za rzekę w cień drzew” w Teatrze Ateneum i na tym zakończyła się jej przygoda z teatrem.

Zobacz także:

** [

ALE WPADKA! PIJANA NA PODIUM ]( http://film.wp.pl/mariah-carey-kompletnie-pijana-odbiera-nagrode-6025283748565633g ) * * [

DZIENNIKARKA UBLIŻYŁA NIEPEŁNOSPRAWNEJ ]( http://film.wp.pl/polsat-zaplaci-za-wyskoki-kazimiery-szczuki-6025283571462785g ) **

W 1964 roku pojawiła się u Hasa w „Rękopisie znalezionym w Saragossie”, zaś w 1968 roku w słynnej roli Izabeli Łęckiej w adaptacji „Lalki”.

Niezwykle często wcielała się w role „dam”, „hrabin”, „Ambasadorowych”, „Mecenasowych”.

Sławę przyniosły jej właśnie kostiumowe role dystyngowanych dam - Marysi Walewskiej w „Marysi i Napoleonie” Leonarda Buczkowskiego, księżniczki Elżbiety w „Popiołach” Wajdy czy Eweliny Hańskiej w „Wielkiej miłości Balzaka” w rezyserii Wojciecha Solarza.

Chyba Wasze wątpliwości zostały już rozwiane?

W 1964 roku pojawiła się u Hasa w „Rękopisie znalezionym w Saragossie”, zaś w 1968 roku w słynnej roli Izabeli Łęckiej w adaptacji „Lalki”.

Niezwykle często wcielała się w role „dam”, „hrabin”, „Ambasadorowych”, „Mecenasowych”.

Sławę przyniosły jej właśnie kostiumowe role dystyngowanych dam - Marysi Walewskiej w „Marysi i Napoleonie” Leonarda Buczkowskiego, księżniczki Elżbiety w „Popiołach” Wajdy czy Eweliny Hańskiej w „Wielkiej miłości Balzaka” w rezyserii Wojciecha Solarza.

Chyba Wasze wątpliwości zostały już rozwiane?

Niezrównana Beata Tyszkiewicz, bo o niej przecież jest tutaj mowa,kilkakrotnie współpracowała z takimi reżyserami, jak Janusz Morgenstern („Mniejsze niebo” 1980, serial „Polskie drogi” 1977), Jan Rybkowski („Naprawdę wczoraj” 1963), Jan Batory („Odwiedziny prezydenta” 1961), Juliusz Machulski („Seksmisja”, „Vabank II”, „Kingsajz”).

Grała u Wajdy, który został pierwszym z trzech mężów aktorki .