Jak dzisiaj wyglądają: Karwowscy

"Ostentacyjna banalność myślowa", "pomieszanie kabaretu z produkcyjniakiem", "niepokojąco bliskie sąsiedztwo z niechlubnymi produktami kultury masowej" - to zarzuty, które padały pod adresem serialu. Dwójka głównych aktorów, Anna Seniuk i Andrzej Kopiczyński do dziś kojarzeni są ciągle z produkcją Jerzego Gruzy. To zaszufladkowanie spowodowało, że musieli odsunąć się od głównego nurtu polskiego przemysłu filmowego.

Anna Seniuk za rolę Magdy Karwowskiej otrzymała zespołową (1976) i indywidualną (1978) Nagrodę Przewodniczącego Komitetu d/s Radia i Telewizji oraz nagrodę „Złoty Ekran”. Do kreowanej przez siebie postaci wróciła trzy lata później w filmie pełnometrażowym „Motylem jestem, czyli romans 40-latka” (1976) oraz 20 lat później w serialu o adekwatnym do okoliczności tytule „40-latek. 20 lat później” (1993).

W międzyczasie stworzyła na ekranie wiele istotnych, pierwszoplanowych kreacji: jako Antonina w opartym na autentycznych faktach dramacie „Bilet powrotny” Ewy i Czesława Petelskich (1978, Nagroda Prezesa Rady Ministrów II stopnia), jako Maria Kazimiera w kostiumowej komedii Wojciecha Solarza „Ojciec królowej” (1979), Julcia w „Pannach z Wilka” Andrzeja Wajdy (1979), Magda, kochanka Jana w „Ćmie” Tomasza Zygadły z Romanem Wilhelmim (1980), czy Handzia w „Konopielce” Witolda Leszczyńskiego (1981).

Mniejsze, nie mniej znaczące występy dała w ekranizacji „Potopu” Jerzego Hoffmana (1974), jako nauczycielka w „Kung-fu” Janusza Kijowskiego (1979), sklepowa Zosia w „Pełni” Andrzeja Kondratiuka (1979) i Szymbartowa w filmie dla młodzieży „Szaleństwa panny Ewy” Kazimierza Tarnasa wg słynnej powieści Kornela Makuszyńskiego (1984). W 1985 roku pojawiła się na planie biograficznego „Tumoru Witkacego” Grzegorza Dubowskiego (1985), a po pięciu latach przerwy od ról ekranowych, wzięła udział w słynnej europejskiej koprodukcji „Europa Europa” Agnieszki Holland (1990).

Kontynuowała występy w filmach dla młodszych widzów: jako Hipolitowa w „Szwedach w Warszawie” Włodzimierza Gołaszewskiego (1991), Amelia Budzisz w filmowej i telewizyjnej adaptacji „Awantury o Basię” (1995, 1996) oraz bohaterka znanych seriali Jerzego Łukaszewicza – „Wow” (1993) i „Tajemnica Sagali” (1996). W 1993 roku zagrała w „Przypadku Pekosińskiego” Grzegorza Królikiewicza, a w latach 1995-96 i w 1999 roku kreowała postać Palivcovej, żony właściciela piwiarni w telewizyjnej wersji przygód o „dobrym wojaku Szwejku” Wojciecha Gawrońskiego, z Jerzym Stuhrem w roli głównej. W 2001 roku wystąpiła w roli Doroty w komediowym serialu „Garderoba damska”, a od 2005 roku zaczęła kreować postać Jadwigi Kleiberg w serialu „Egzamin z życia”, na planie którego spotkała się z synem, aktorem Grzegorzem Małeckim.

* Oprócz kreacji filmowych, Anna Seniuk ma na swoim koncie szereg wybitnych występów teatralnych i radiowych, za które niejednokrotnie honorowana była ważnymi wyróżnieniami.*

Słynne są jej adaptacje „Pchły Szachrajki” Jana Brzechwy i „Balladyny” Juliusza Słowackiego, zrealizowane wraz z mężem, kompozytorem, Maciejem Małeckim dla Teatru Polskiego Radia – za ich kreację i reżyserię otrzymała nagrodę „Złoty Mikrofon 2000”. Nie była to pierwsza nagroda za jej działalność radiową. Trzy lata wcześniej została laureatką specjalnej nagrody Teatru Polskiego Radia „Wielki Splendor” za kreacje antenowe, a w 1986 roku – nagrody Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia oraz w Teatrze Telewizji.

Na deskach teatrów zasłynęła przede wszystkim z licznych kreacji w komediowym repertuarze, ze spektaklami wg Aleksandra Fredry na czele. Współpracowała na scenie z wieloma wybitnymi twórcami, m.in. z Konradem Swinarskim, Kazimierzem Dejmkiem, Aleksandrem Bardinim, Jerzym Jarockim, Józefem Szajną, Agnieszką Glińską, Kazimierzem Kutzem.

Ponadto w ciągu kilkudziesięciu lat swojej kariery została wyróżniona: Złotą Honorową Odznaką „Za zasługi dla Warszawy” (1989), Odznaką Honorową Zasłużony Działacz Kultury (1989), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003) oraz Doroczną Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie teatru (2007). O sympatii ze strony publiczności świadczyły zaś: otrzymany w 1980 roku tytuł Gwiazdy Filmowego Sezonu w Łagowie (1980), „Telekamera” dla Najlepszej Aktorki za rok 1999 oraz „Tele Maska” dla najlepszej aktorki w Teatrze Telewizji Polskiej (2004). Od 1998 roku posiada tytuł naukowy profesora sztuk teatralnych. Pracuje w warszawskiej Akademii Teatralnej.

Andrzej Kopiczyński wyznał "Tele Tygodniowi", że rola Stefana Karwowskiego pozbawiła go dalszego rozwoju serialowo-filmowego:"Parę razy dostałem jakiś scenariusz, już szykowałem się do roli, aż tu dzwoni kierownik produkcji, i mówi, że jest to zbyt poważny film, więc jak wejdzie Karwowski, to będzie po wszystkim. I mi dziękowali".

"Proszę sobie wyobrazić, że nawet dziennikarze pytają, co ja na to, że zamierzają wyburzyć Centralny. A jak się dziwię: -Dlaczego do mnie to pytanie?, słyszę w odpowiedzi: -Bo przecież pan ten dworzec budował!"

Jednak Andrzej Kopiczyński przyznaje, że od zawsze czuł się aktorem teatralnym i właśnie tam rozwinął skrzydła, tworząc wiele niezapomnianych kreacji.

W latach 1960-1961 Kopiczyński grał na scenie Teatru Współczesnego w Bydgoszczy, następnie: Teatru Dramatycznego, Teatru Bałtyckiego w Koszalinie oraz Teatru Dramatycznego w Szczecinie. Od 1970 roku aktor gra na scenach teatrów warszawskich: Teatru Narodowego (1970-1979), Teatru Rozmaitości (1979-1982), Teatru Na Woli (1982-1986), Teatru Kwadrat (1986 do dziś).

Ponadto Andrzej Kopiczyński nie stronił od pojawiania się w reklamach. Aktor zagrał w reklamie grzejników oraz Kas Oszczędnościowo Kredytowych.