Ewa Drzyzga zwolennikczką botoksu?! "Jak ktoś chce zatrzymać czas i czuje się z tym dobrze, to nie widzę przeciwwskazań"

Fakt: Woli pani przepytywać czy być przepytywaną?
E.D.: Nie lubię przepytywać. Ja lubię rozmawiać. Lubię pytać, żeby się dowiedzieć. Przepytywanie kojarzy mi się z prokuraturą. Mam wrażenie, że jak pytam, to dowiaduję się więcej ciekawych rzeczy, niż jak mówię o sobie. Moje życie nie jest tak intrygujące, jak moich gości. Lubię też rozmawiać z młodymi ludźmi.
Z czego to wynika?
E.D.: Warto inwestować w młodych. W nich tkwi siła. Adepci dziennikarstwa czy uczniowie mogą zapytać o moje doświadczenie z pracy, którym chętnie się podzielę. Młodzi budują nasz kraj.

Nie boi się pani, że wyrośnie pani konkurencja? E.D.: Absolutnie! Nie, nie! Nie boję się konkurencji wcale. Uważam, że trzeba kształcić ludzi, którzy będą dawali dobre jakościowo programy i będą dobrymi dziennikarzami. Takie osoby są ciekawe świata i to jest wspaniałe. Tylu ludzi jest na świecie. Każdy powinien mieć swojego reprezentanta w postaci dziennikarza. Byłby to człowiek na zasadzie adwokata, który idzie gdzieś w twojej sprawie. To jest dla mnie dziennikarz.

Czym nas jeszcze "Rozmowy w toku" mogą zaskoczyć?
E.D.: Myślę, że otwartością dla tych wszystkich ludzi. Zaprosiliśmy do jednego z programów panie, które wyglądają bardzo młodo i aż trudno odgadnąć, ile mają lat. Jedne stosują metody naturalne, a drugie po prostu postanowiły położyć się na stół chirurga albo się ostrzykać. Będzie też odcinek, w którym mamy transseksualistkę. Mam jeszcze nadzieję, że uda mi się wyjechać do Mormonów w Ameryce i Kanadzie. Mam nadzieję, że dopuszczą mnie do swojego świata, bo o to jest bardzo trudno.

Mówi pani, że jednymi z bohaterek będą kobiety po botoksie. A czy pani zdecydowałaby się kiedyś na coś takiego?
E.D.: Szczerze mówiąc, to nie wiem, bo nigdy się nie zastanawiałam. Myślę, że każdy ma taki moment, kiedy zadaje sobie to pytanie. Kiedy widzę efekty uboczne i wiem, jakie mogą być skutki botoksu, to wydaje mi się, że raczej nie. Ale wolę nigdy nie mówić nigdy. Jak ktoś chce zatrzymać czas i czuje się z tym dobrze, to nie widzę przeciwwskazań. Nie mnie to oceniać.

A przejmuje się pani upływającym czasem?
E.D.: Zawsze pamiętam, w którym roku się urodziłam, a nie ile mam lat. Jakoś tak nie liczę i nie zatrzymuję się nad tym. Będzie, co ma być. Myślę, że mam dobre geny. Nie ważę każdego listka sałaty. Przyjęłam mądrą zasadę, żeby wypełnić lodówkę sensownymi i zjadliwymi rzeczami, mieć w domu to, co jest zdrowe do jedzenia. Gdy jesteś głodny, to jesz zdrowe rzeczy i masz problem z głowy. I ja się tego trzymam.

Nie chciałaby pani jednak spróbować w życiu czegoś nowego?
E.D.: Za każdym razem pytam się, na ile widz będzie ciekawy mojego programu i czy będzie chciał się dalej ze mną spotykać. A że cały czas widownia dopisuje, czuję się zobowiązana wypełnić zadanie, które dostałam powierzone i to mi wystarcza. Nie przyszłam do telewizji, by sobie wybrać program. Nie mogłabym z niego zrezygnować!

Zaczynała pani w radiu. Tęskni pani za tamtymi czasami?
E.D.: One były zupełnie inne. Ale nie brakuje mi radia, mam bardzo dużo zajęć. Jednak cały czas bardzo pozytywnie myślę o radiu. Momentami łapię się na tym, że czasem bym chciała dzwonić do swoich kolegów z jakimś tematem, który mi wskoczy do głowy.

Co zatem poza programem jeszcze zajmuje pani czas?
E.D.: Życie. Rodzina i książki. Wszystkie takie rzeczy, które się robi normalnie w życiu.

Stoi pani niby w środku, a jednak na skraju. Nie lansuje się pani jak znajomi z show-biznesu i nie wyskakuje z każdej okładki gazety.
E.D.: Bo ja jestem dziennikarzem, proszę pana!

ROZMAWIAŁ BARTOSZ PAŃCZYK