"Czas honoru": Dramatyczne wspomnienia Agnieszki Więdłochy

Jak przyznaje Więdłocha, w dzieciństwie niczego jej nie brakowało. Mogła liczyć na dom pełny miłości, bez nakazów i zakazów. Nie miała więc potrzeby, by się buntować czy działać na przekór rodzicom. Oni darzyli ją dużym zaufaniem, które zdarzało się jej zawieść. Chęć przeżycia przygody była czasami zbyt silna.

- Jako siedmiolatka wraz z koleżanką Mają ruszyłam na wyprawę przez las i łąki do domu. Strasznie daleko! Płakałyśmy jak głupie, bo nie mogłyśmy znaleźć drogi powrotnej, a w dodatku Maja skręciła sobie nogę w kostce i musiałam ją nieść niezły kawałek - wspomina w "Show" aktorka.

Kilka lat później, już jako nastolatka, znów wykazała się brakiem rozwagi, który tym razem mógł zakończyć się dla niej tragicznie...

Gdy była w ostatniej klasie gimnazjum, wyjechała wraz z przyjaciółmi na kilka dni do Zakopanego. Na miejscu młodzi zdecydowali się wybrać w góry. Jak okazało się potem, na wyprawę wyszli jednak zbyt późno...

- Gdy wracaliśmy z Doliny Pięciu Stawów, kolega źle wyznaczył trasę. Szliśmy i szliśmy. Nagle okazało się, że jesteśmy na Zawracie! 2159 m n.p.m, godzina dwudziesta. Robiło się ciemno, a tam wąska ścieżka tuż przy skale, łańcuchy i przepaść! Niepewnym krokiem zaczęliśmy schodzić, a tu śnieg. Ja w sandałach! Niemal czułam, jak odmrażam stopy - opowiada na łamach "Show" Więdłocha.

Młodzi wpadli w panikę. Zimno i dezorientacja omal nie doprowadziły do najgorszego.

- W pewnym momencie jeden z kolegów zatrzymał się i powiedział: "To koniec, nie schodzę dalej". I zapowiedział, że będzie tam u góry czekał na śmierć... Byliśmy wykończeni, ale musieliśmy go zmotywować, żeby zaczął walczyć. Inaczej wszyscy byśmy po prostu zamarzli.

Brak wieści od grupy przyjaciół w końcu zaalarmował ich rodziców. Do Agnieszki desperacko próbowała dodzwonić się jej mama.

- Miałam tak zmarznięte ręce, że nie byłam w stanie odebrać. Po chwili udało mi się oddzwonić. "Cześć córeczko, gdzie jesteście", usłyszałam. A ja popatrzyłam na szóstkę "zlodowaciałych istot", na czarną przepaść pod nami, na ten śnieg i próbując nie szczękać zębami, odpowiedziałam: "Wiesz mamo, właśnie schodzimy z Gubałówki". Ona: "Co? O tej godzinie? Przecież jest już po dwudziestej pierwszej". Ja: "Tak mamo, ale tu wszystko jest tak ładnie oświetlone" - wspomina na łamach "Show" Więdłocha.

Przyszłej aktorce i jej znajomym udało się bezpiecznie wrócić do schroniska. Nie wszyscy mieli tego dnia tyle szczęścia, co oni...

- Później dowiedziałam się, że tej samej nocy zginęły w Tatrach dwie osoby. A mama? Do dziś tę Gubałówkę mi wypomina.