Cody Simpson: chce być kimś więcej niż Justinem Bieberem

To, czym jestem podekscytowany, gdy jestem na trasie, to granie w miejscach, w których jeszcze mnie nie było, poznawanie nowych ludzi. Nigdy nie miałem żadnych doświadczeń z Polską, czy Polakami, więc nie mogę się już doczekać.

To, co bardzo lubię w graniu tras koncertowych to fakt, że każdy koncert jest inny. W tej chwili gram coś, co można określić jako rock akustyczny, lubię grać z moim zespołem, lubię z nim improwizować. Zmieniamy setlistę każdego wieczora, zagramy pewnie przede wszystkim piosenki z mojej nadchodzącej, trzeciej płyty. To jest to, co uwielbiam w tej chwili robić, a wreszcie mogę robić co chcę, bo jestem już artystą niezależnym.

Tak, ludzie porównują mnie czasem do Biebera, choć dziś jesteśmy kompletnie różnymi muzykami. Ja jestem gitarzystą, mam zespół. Porównują nas dlatego, że obaj zaczynaliśmy jako młodzi ludzie, a do tego, kiedy byłem młodszy, grałem muzykę pop. Głównie dlatego, że tak chciała wytwórnia, z którą byłem związany. Dziś jestem artystą niezależnym. Tworzę muzykę tak, jak chcę, gram na gitarze i dobrze się przy tym bawię.

Myślę, że każdy, kto gra na gitarze, uważa Jimiego Hendrixa za swojego idola. On jest wzorcem, punktem odniesienia. Właściwie zacząłem grać na gitarze pół roku temu, choć bardzo mi się podobała i myślałem o tym od kilku lat. Ale pół roku temu otworzyłem się na bluesa. W zasadzie cały czas poznaję ten gatunek i staram się poprawiać swoje umiejętności. Hendrix jest wzorcem do naśladowania dla wielu muzyków, każdy dąży do niego i ma nadzieję się zbliżyć, ale nikomu się w sumie nie udaje.

Tak, choć jego muzyką zainteresowałem się dzięki Benowi Harperowi, to on jest moim wielkim idolem, bardzo mnie inspiruje. To, co od niego i od Neila Younga biorę, to niedoskonałości wokalne. Chodzi mi o to, że dziś, gdy się słucha muzyki, to wokale są tak perfekcyjne, że aż irytujące.

Są tak irytujące i przeprodukowane, że postanowiłem sobie, że na mojej nowej płycie i wszystkich kolejnych nie będzie żadnego ściemniania. Sporo piosenek na tej płycie zaśpiewałem za jednym podejściem, bez zastanawiania się, czy idealnie trafiam w punkt. Ben i Neil też o to nie dbają (śmiech). To nie jest przecież najważniejsze, tak samo jak nie jest to najważniejsze na koncercie.

Tak! Nazywa się Coast House. To jest to, o czym zawsze marzyłem i co powoli rozwijam. Wiesz, mam już nazwę i na razie wytwórnia zajmie się dystrybucją mojego nowego albumu, ale chciałbym, aby w przyszłości przekształciła się w coś więcej. Aby była marką, która będzie wydawać fajne zespoły, na przykład zespoły z Australii.

Nie nazwałbym tego muzyką rockową. Sam proces nagrywania albumu jest co prawda mocno rock and rollowy, ale to będzie raczej materiał akustyczny, akustyczno – rockowe granie. Może pójdzie trochę w kierunku reggae. Inspiruje mnie sporo rzeczy, których słucham.

Głównie Bena Harpera, Neila Younga, Boba Marleya, Jacka Johnsona.

Mam nadzieję, że moja wytwórnia wyda dużo albumów. Mam też nadzieję, że będę rozwijał się, jako gitarzysta. Mam dopiero 18 lat, więc przed mną dużo czasu. Wiele osób kojarzy mnie ze światem popu, w którym wszystko musi się dziać natychmiast. Ale tak wcale nie musi być, wolę gdy rzeczy dzieją się powoli, rozwijają naturalnie. Wolę pracować powoli. Tak, jak powinno się pracować.

Dziękuję za to, że dzięki wam czuję się tak podekscytowany tym, że dla was zagram. Mam nadzieję, że mój koncert się wam spodoba! I cieszę się, że spędzę z wami czas! Na pewno też do was wrócę!

Rozmawiał Marcin Bąkiewicz.