Co trzeba zrobić, by zdobyć serce Małgorzaty Foremniak?

Małgorzata Foremniak: Proszę się spytać producenta, reżysera i scenarzysty. To oni sobie to wymyślili i bardzo się cieszę, że mieli taki pomysł. Dylematu nie miałam i nie komentuję tego.

Po prostu tak się zdarzyło, że mieliśmy przerwę w filmie i nie dało się wszystkiego zgrać. I to tu pojawił się problem. Był moment, że wszystko wisiało na włosku.

Małgorzata Foremniak: O, nie! Nie ma tak, że się od razu godzę bez zastanowienia. Ja do tej Wandy musiałam się trochę przyzwyczaić, zastanowić, czy w ogóle mogę taka być. Bo ja jestem osobą bardzo temperamentną. Czasu było dużo, tak więc człowiek chodzi i kombinuje, cóż to może być za kobieta, co ona w życiu robi, o czym myśli. I tak powoli przyszedł taki moment olśnienia.

Małgorzata Foremniak: Raczej nie. Sama je podejmuję. Ale zawsze opowiadam im różne historie z planu.

Małgorzata Foremniak: Na pewno nie będą zaskoczone.

Małgorzata Foremniak: Nie, bo uważam się za bardzo atrakcyjną kobietę. Dbam o siebie, jestem wysportowana, energiczna, żywiołowa i uwielbiam tańczyć.

Małgorzata Foremniak: Sceny łóżkowe w tym filmie są raczej z przymrużeniem oka. To jest komedia. A ogólnie? One są bardzo trudne, co tu dużo ukrywać. Oprócz tego, że pokazuje się własne emocje, to jeszcze uruchamia się ciało.

Małgorzata Foremniak: Ja nie zdobywam mężczyzny. Nie jestem kobietą, która walczy o mężczyznę, ja mam zupełnie inne sposoby. Do mnie mężczyźni przychodzą sami. Ale powiedziałam (śmiech).

Małgorzata Foremniak: Jestem przede wszystkim człowiekiem. Dla mnie ważna jest szczerość, prawdziwość. Mnie interesują tacy mężczyźni – jeżeli w ogóle mówimy w takich kategoriach – że ja mogę ich wpuścić do swojego świata wewnętrznego.

Pozór mnie kompletnie nie interesuje. Nie jest to w moim zasięgu, jestem strasznie wybiórcza.

Małgorzata Foremniak: Nie ma takiego sposobu. Musi mnie po prostu zaskoczyć.

Małgorzata Foremniak: Ostatnio podczas sesji zdjęciowej wspinałam się po ścianach, bo chciałam, żeby było ekstremalnie. Bardzo mi się to spodobało. Jest trochę strachu, jest adrenalina i może coś z tym jeszcze zrobię. Jeszcze nie chodziłam po pionowych ścianach, gdzie pod sobą mam na przykład 300 metrów.

Czy mam jakieś plany? Myślę, że w przyszłym roku w wakacje wyjadę gdzieś z dziećmi, bo chcę jeździć z nimi na krótkie wyprawy. A potem będę jeździć sama.