Bez happy endu. Tragiczne losy polskich gwiazd

Eugeniusz Bodo, Ina Benita czy Kazimierz Junosza-Stępowski na zawsze zapisali się na kartach naszej kinematografii. Miłosne podboje gwiazd, upodobania czy ekstrawagancje w dalszym ciągu fascynują polskich kinomanów.

Jednak ich życia nie były jedynie pasmami sukcesów. Biografie największych tuzów srebrnego ekranu często przepełnione są dramatycznymi wydarzeniami, które bezlitośnie przerwały ich kariery.

CZYTAJ DALEJ >>>

Blondynka o uwodzicielskim spojrzeniu była niekwestionowaną gwiazdą przedwojennej piosenki, teatru i filmu. Mężczyźni z namaszczeniem szeptali jej imię,* kobiety były o nią szalenie zazdrosne,* a jej popularność można śmiało porównać do karier dzisiejszych celebrytek z pierwszych stron prasy kolorowej.

W swojej niezbyt długiej karierze zdążyła wylansować wiele szlagierów, m.in. nieśmiertelne „Miłość ci wszystko wybaczy” z filmu „Szpieg w masce”. Ordonówna śpiewała też w legendarnym kabarecie Qui Pro Quo, a także występowała w Paryżu i Wiedniu oraz zagrała w kilku filmach.

Sukcesy zawodowe oraz szczęście, jakie znalazła w ramionach swojego męża, hrabiego Michała Tyszkiewicza, zostały obrócone w niwecz przez wybuch II wojny światowej oraz przewlekłą chorobę aktorki, z którą walczyła do końca życia. W 1939 roku została zesłana do Uzbekistanu, następnie tułała się po Azji, by w 1950 roku umrzeć na gruźlicę w Bejrucie. Tam też została pochowana.

Absolwentka paryskiej Sacre Coeur na dużym ekranie zadebiutowała w 1932 roku w filmie „Puszcza” w reżyserii Ryszarda Biskego. W ciągu swojej króciutkiej kariery, która trwała zaledwie do 1939 roku, Ina Benita, a właściwie Janina Ferow-Bułhak, wystąpiła aż w szesnastu produkcjach. Partnerowała w nich ówczesnym filmowym tuzom, m.in. Eugeniuszowi Bodo czy Franciszkowi Brodniewiczowi.

Artystka była również aktorką teatralną, występującą w licznych przedstawieniach, także po wybuchu wojny. Podczas okupacji związała się z żołnierzem Wermachtu. Związek miał tragiczny finał – on został wysłany na front wschodni, a Benita uwięziona na Pawiaku, gdzie przyszło na świat ich dziecko.

Okoliczności śmierci artystki do końca nie są znane. Po raz ostatni Inę widziano wraz z dwumiesięcznym synkiem, kiedy podczas powstania warszawskiego schodziła do kanałów. Najprawdopodobniej tam zginęła.

Szalała za nim cała przedwojenna Warszawa. Był uznawany za jednego z największych amantów, dorównującego popularnością Aleksandrowi Żabczyńskiemu, Eugeniuszowi Bodo czy Adolfowi Dymszy. Miasto huczało od plotek o jego domniemanym romansie z zabójczo piękną Hanką Ordonówną.

Igo Sym wykreował wizerunek eleganckiego dżentelmena o nieskazitelnych manierach. Mimo że aktorem był kiepskim, to dzięki urodzie szybko stał się gwiazdą kina i kabaretu. Po wybuchu wojny okazało się, że amant jest tak naprawdę kolaborantem i zdrajcą. Świadkowie zeznawali, że widzieli go w mundurze SS.

W styczniu 1941 roku Roman Niewiarowicz, reżyser i zwierzchnik Związku Walki Zbrojnej, dostał rozkaz wykonania egzekucji na Symie. Aktor zostaje zastrzelony 7 marca w swoim mieszkaniu przez ludzi Niewiarowicza. Na wieść o tym gubernator ogłosił w Warszawie żałobę, a samo zabójstwo wywołało lawinę represji.

Z kinem zetknął się po raz pierwszy w 1901 roku i zakochał się w nim ze wzajemnością. Uwielbiany przez publiczność, wystąpił w kilkudziesięciu produkcjach, grając w kilku filmach rocznie. Przez pewien czas prowadził kawiarnię „Znachor”, w której pracowali inni popularni wówczas aktorzy.

Zginął w swoim mieszkaniu 5 lipca 1943 roku, próbując osłonić swoją żonę przed strzałami członków AK. Junosza-Stępowski padł ofiarą nieszczęśliwego wypadku, ponieważ sąd podziemny wydał wyrok nie na niego, a jego małżonkę, aktorkę Jagę Juno.

Kobieta była morfinistką, wyłudzającą pieniądze od rodzin aresztowanych, obiecując załatwienie zwolnienia. Najprawdopodobniej współpracowała z gestapo.

Adam Pawlikowski to jedna z najbarwniejszych postaci warszawskiej bohemy lat 50. i 60. Bon vivant, erudyta, wirtuoz okaryny, żołnierz AK, gawędziarz i popularny aktor, który nigdy nie przekroczył progu szkoły aktorskiej. Znał wszystkich, był uwielbiany przez publiczność, krytyków i środowisko. Wykreował wiele niezapomnianych ról, m.in. w „Popiele i diamencie” czy „Kanale”.

Pawlikowski kochał życie. Aktor był duszą towarzystwa, przyciągał do siebie ludzi - szczególnie kobiety, na które działał jak magnes. Wszystko skończyło się w 1968 roku, kiedy artysta zeznał w procesie przeciwko satyrykowi, Januszowi Szpotańskiemu. Oskarżony o współpracę z SB stał się obiektem środowiskowego ostracyzmu.

Pawlikowski ciężko to znosił. Ubytek na wadze, samotność, a w końcu depresja wpędzały go w coraz widoczniejszą chorobę. Duduś, zdradzający wszelkie objawy schizofrenii, wylądował nawet w szpitalu psychiatrycznym. W 1976 roku popełnił samobójstwo skacząc z siódmego piętra warszawskiego wieżowca.

Eugeniusz Bodo, obok Adolfa Dymszy, był najpopularniejszym polskim aktorem dwudziestolecia międzywojennego i bożyszczem kobiet na miarę hollywoodzkich artystów.

Wszechstronny aktor, piosenkarz, scenarzysta i producent. Zagrał niemal w trzydziestu filmach, kreując wspaniałe role zarówno w komediach, jak i w śmiałych dramatach obyczajowych.

Karierę „polskiego Rudolpha Valentino” przerwał wybuch wojny. Biografia Bodo kończy się tragicznie. Amant został uznany za element społecznie niebezpieczny, aresztowany i skazany na pięć lat więzienia przez Specjalne Kolegium przy NKWD ZSRR, 26 czerwca 1941 roku.

Zmarł samotnie 7 października 1943 roku w łagrze koło Kołtasu. Przyczyną śmierci były głód i wycieńczenie. Do dzisiaj miejsce jego pochówku nie jest znane. Przyjmuje się, że spoczywa w jednej ze zbiorowych mogił.

Dobrze rokujący aktor i pisarz. Jerzy Urban nazwał go „pierwszym pedałem Rzeczpospolitej”, gdyż artysta nigdy nie ukrywał swojej orientacji seksualnej. Spędził ponad 10 lat w więzieniu, oskarżony o współudział w morderstwie, którego de facto nie popełnił.

Pokazowy proces Jerzego Nasierowskiego jest uznawany przez historyków za najgłośniejszą sprawę karną w Polsce lat 70. Część z nich jest zdania, że wyrok miał uderzyć w ówczesne środowiska artystyczne i pokazać, że z władzą PRL-u nie ma żartów.

Niesłusznie oskarżony, został skazany na 25 lat pozbawienia wolności. Wyrok zaprzepaścił jego aktorską karierę.