Agata Buzek: Od dziecka walczy ze śmiertelną chorobą

Niedawno 37-letnią aktorkę mogliśmy oglądać w „Kolibrze”, gdzie partnerowała popularnemu Jasonowi Stathamowi. A jeszcze w tym roku zagra jedną z głównych ról w filmie Krzysztofa Zanussiego „Obce ciało”.

W życiu zawodowym układa jej się doskonale, prywatnie jest w udanym związku małżeńskim i wydawałoby się, że szczęście jej sprzyja. Nie do końca – Agata Buzek już dwukrotnie zmagała się z chorobą nowotworową. Stale też musi odpierać ataki ludzi, którzy twierdzą, że jej kariera jest wyłącznie zasługą znanego ojca, byłego premiera.

CZYTAJ DALEJ >>>

Ile w tych oskarżeniach prawdy? Nie wiadomo – faktem jest jednak, że gdy Jerzy Buzek trafił do Parlamentu Europejskiego, zapytano go: „Pan jest spokrewniony z tą aktorką, Agatą Buzek?”. Ona sama do tych zarzutów pochodzi z dużym dystansem.

- Nikt nie odważył się tego do mnie powiedzieć wprost. Na to, co się szepcze za plecami, nie zwracam uwagi. Wiadomo, że w tym zawodzie nikt bez talentu nie przetrwa, bez względu na to, kim jest tatuś – mówiła w jednym z wywiadów.

Nie ukrywa jednak, że chociaż rodzice nie ingerują w jej życie zawodowe, to bacznie przyglądają się jej karierze.

- Oboje są na bieżąco. Jeśli filmowa historia jest wzruszająca, siłą rzeczy mamę dotyka bardziej. Gdzieś tam widzi także mnie, nie tylko postać, którą gram. Tato z kolei jest niewiarygodnie wnikliwy i jeśli mam w całym filmie jedną scenę, co do której mam wątpliwość, tato mi powie: „Mogłaś to trochę inaczej zagrać” - śmiała się w Gali.

Podkreśla, że nie tylko nie korzysta z protekcji rodziców, ale musi walczyć o role, tak jak i inni aktorzy. Czasami wiąże się to nawet z dzwonieniem do reżyserów i namawianiem ich, by zgodzili się ją przesłuchać.

- Raz tak zrobiłam! Zadzwoniłam do drugiego reżysera i powiedziałam... że to rola dla mnie, że chcę ją zagrać, że jest ważna. Nawet poszłam na zdjęcia próbne. Potem usłyszałam: „Trudno to lepiej zagrać, ale nasza bohaterka musi mieć trochę inną urodę” – opowiadała w Gali.

I choć zdarza się, że reżyserzy odrzucają jej kandydaturę, aktorka ma tak wiele zajęć, że czasami marzy o jakimś urlopie.

- Od dawna nie narzekam na bezrobocie. Jeśli trafią mi się dwa miesiące w roku, kiedy mam wolne, jestem szczęśliwa i myślę, że to błogosławieństwo. Bo mam czas na spotkania z przyjaciółmi i spacery – mówiła.

W 2006 roku odbyła się skromna i cicha ceremonia ślubna – Agata Buzek wyszła za Adama Mazana, informatyka. Poznała go kilka lat wcześniej, w Boże Narodzenie, podczas wyjazdu na Ukrainę, gdzie oboje byli obserwatorami wyborów.

Zakochali się w sobie niemal od pierwszego wejrzenia, mimo zupełnie niesprzyjających warunków – było mroźno, oboje dygotali z zimna, byli zmęczeni i niewyspani. Ich bliscy wiedzieli, że ślub jest tylko kwestią czasu.

- Są bardzo szczęśliwi – zapewniała w Gali Buzek. - Adam ostatnio powiedział mi: „Ciekawe, czy to ty mnie wybrałaś, czy twoja mama?”. Trochę żartem, ale coś w tym jest. Dodawała również, że legalizacja związku była dla nich niezwykle ważnym i doniosłym wydarzeniem.

- Ślub to dla nas nie tylko papierek! Oboje jesteśmy wierzący i oboje mamy pewność, że chcemy być ze sobą do końca życia. Nie rozumiem: przed czym tu tchórzyć?

Jedyną rzeczą, która może rzucić cień na szczęście aktorki, jest choroba nowotworowa. Po raz pierwszy Buzek zachorowała na ziarnicę, kiedy miała zaledwie 8 lat. Lekarze nie byli dobrej myśli i dziewczynkę wysłano na kurację do Niemiec, gdzie przeszła chemioterapię.

Rodzice towarzyszyli jej niemal całymi dniami, zapewniając córkę, że wróci do zdrowia, i wydawało się, że mieli rację. Jednak dopiero 5 latach lekarze oznajmili Buzek, że wygrała walkę z nowotworem.

Nie było to jednak zwycięstwo długotrwałe. Kilka lat temu choroba powróciła. Aktorka znowu musiała odbyć kurację w zagranicznej klinice.

- Dziś myślę o swojej chorobie w kontekście tego, ile zawdzięczam ludziom. Rodzicom, lekarzom, ale też obcym – mówiła.

Czy to przez te smutne wydarzenia Buzek chce pomagać innym i angażuje się w rozmaite akcje charytatywne? Aktorka twierdzi, że nie do końca.

- Nie mam pewności, czy właśnie choroba w decydujący sposób wykształciła we mnie odruch pomagania. W końcu jeszcze zanim zachorowałam, organizowałam w domu przedstawienia dla znajomych moich rodziców, żeby zebrane pieniądze zanieść do schroniska dla zwierząt – mówiła.

Jak twierdzi, jest to raczej kwestia wychowania i przebywania z odpowiednimi osobami.

– Na pewno obecność przy rodzicach, kiedy podejmowali ważne i czasem trudne decyzje, atmosfera domu, w którym ważne były wartości, idee i o nich się rozmawiało, przyjaciele, którzy przychodzili do mamy i taty, tematy, którymi wspólnie się zajmowali, i też sam fakt posiadania tak wielkiego, niesamowitego kręgu bliskich ludzi, w którego życiu, spotkaniach, wyjazdach uczestniczyłam.

(sm/mf)