Gwiazdy Sounedit

"I Am The Sound", czyli Międzynarodowy Festiwal Producentów Muzycznych Soundedit odbędzie po raz szósty w Łodzi. Zagrają: Laibach, Karl Bartos, Lech Janerka, Patrick Wolf oraz John Cale. Nagrody Festiwalu - Człowiek ze Złotym Uchem - ponownie w trafią w ręce wybitnych producentów i artystów.

Zobacz kto wystąpi w tym roku.

Angielski wokalista i multiinstrumentalista z rozmachem hołduje zasadzie, że muzyka to najpierw przekaz emocji, a dopiero potem nuty oraz ich akustyczna realizacja. Poznawanie twórczości tego artysty to pełna wrażeń, wciągająca podróż po brzmieniach łagodnego folku, zaskakującej elektroniki i hipnotyzującego jazzu.

Patrick Wolf (właściwie Patrick Denis Apps) urodził się w Londynie w 1983 r. Anglik muzyczną edukację rozpoczął od lekcji gry na skrzypcach oraz śpiewu w chórze kościelnym, jednak jego kariera nabrała rozpędu dopiero w 2002 r. Artysta, mimo poważnych problemów w szkole, gdzie nie akceptowano jego odmienności, od najmłodszych lat interesował się eksperymentami z dźwiękiem.

Brytyjczyk był zafascynowany współczesną awangardą muzyczną i jej największymi postaciami, takimi jak niemiecki kompozytor Karlheinz Stockhausen. Patrick Wolf bardzo szybko rozpoczął konstruować instrumenty, już w wieku jedenastu lat zbudował swój pierwszy theremin. Muzyk, oprócz skrzypiec, gra również na harfie, wiolonczeli, gitarze, pianinie, akordeonie i ukulele.

Patrick jako szesnastolatek opuścił rodzinny dom i zaczął zarabiać na ulicach Londynu, gdzie koncertował razem z kwartetem smyczkowym. W tym czasie artysta utworzył grupę Maison Crimineaux - angielskie trio, które wykorzystywało szum biały, wpisując go w estetykę muzyki popularnej. Te doświadczenia rzutować będą na solową twórczość wokalisty, dzięki nim powstały m.in. takie utwory jak: "The City", "House" czy "Time Of My Life".

Do tej pory w dorobku Patricka Wolfa znajduje się sześć albumów długogrających i dwie EP-ki. Artysta zadebiutował bardzo dobrze przyjętą przez krytyków i publiczność płytą "Lycanthropy", którą wydał w 2003 r. Ostatni krążek Brytyjczyka - "Sundark And Riverlight" miał premierę w 2012 r. Muzyk współpracował już z takimi gwiazdami jak: Patti Smith, Angelo Badalamenti, Florence Welch, Marianne Faithfull, Eliza Carthy czy CocoRosie.

Bogaty w awangardowe, lecz zarazem przebojowe utwory koncert Patricka Wolf?a poprzedzi Galę wręczenia statuetek "Człowieka ze Złotym Uchem", która odbędzie się w sobotę, 25 października w Klubie Wytwórnia.

Niegdyś twórca niezależny, oryginalny, porywający tekstami i aranżacjami. Dziś... Nic się nie zmieniło. Lech ciągle trzyma dystans do współczesnej rockowej sceny. Janerka to artysta, który przewrotnie rusza rowerem w pogoń za pędzącymi nie wiadomo dokąd trendami.

Lech Janerka - muzyk urodzony w 1953 r. we Wrocławiu, karierę zaczynał pod koniec lat 70., kiedy wraz z żoną - Bożeną Janerką - występował na festiwalach piosenki studenckiej. W 1979 artysta założył zespół Klaus Mitffoch, który podczas swojej krótkiej kariery w oryginalnym składzie nagrał tylko jeden, ale za to bardzo ważny dla polskiego rocka album - "Klaus Mitffoch". Wydawnictwo zwyciężyło w ankiecie "Magazynu Muzycznego" na krążek trzydziestolecia, a przez czytelników "Tylko Rock" zostało wybrane najlepszą płytą lat 80.

Janerka odszedł z zespołu w 1984 r. i rozpoczął karierę solową. Artysta w 1985 r. wystąpił na festiwalu w Jarocinie, a już rok później nagrał pierwszy album pod własnym nazwiskiem - "Historia podwodna". Nad krążkiem współpracował m.in.: Wojciech Konikiewicz, Janusz Rołt, Jarosław Woszczyna, Krzysztof Pociecha oraz Małgorzata Ostrowska. Wrocławianin zdecydował się na zastąpienie gitary przetwarzaną elektronicznie wiolonczelą, na której grała Bożena Janerka. Album został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków i słuchaczy. Wiele utworów z "Historii podwodnej" znalazło się na krajowych listach przebojów. Kolejne lata przyniosły nowe wydawnictwa Lecha, jednak nie osiągnęły już takich sukcesów jak solowy debiut. W 1987 r. artysta nagrał płytę "Piosenki", którą wydano ze względu na problemy z cenzurą dopiero po dwóch latach. Następny album - "Ur" w całości poświęcony tytułowemu sumeryjskiemu miastu, ukazał się w roku 1991. Krążek różnił się stylistycznie od poprzedniej i późniejszej twórczości polskiego rockmana -
aranżacje stały się agresywne, industrialne, momentami przytłaczające, pojawiło się sporo brzmień elektronicznych. Muzyk wydał także albumy: "Bruhaha" (1994 r.), "Dobranoc" (1997 r.) oraz "Fiu fiu" (2002 r.).

Ostatnią jak dotychczas studyjną płytą Lecha Janerki jest krążek "Plagiaty", który premierę miał w 2005 r. Album zawiera utwory skomponowane przez artystę w czasach młodzieńczych, natomiast teksty zostały napisane już współcześnie.

Wydawnictwo spotkało się z uznaniem publiczności i krytyków. Muzyk otrzymał za krążek nagrodę Superjedynka w kategorii "płyta alternatywna", a teledysk do utworu "Rower" zdobył grand prix na festiwalu polskich wideoklipów Yach Film oraz Fryderyka w kategorii "piosenka roku". Lech Janerka został również nagrodzony Fryderykami w kategoriach: "płyta alternatywna" i "kompozytor roku".

Międzynarodowy Festiwal Producentów Muzycznych Soundedit uhonoruje Lecha Janerkę Nagrodą "Człowieka ze Złotym Uchem", która zostanie przyznana muzykowi za "szczególną wrażliwość muzyczną oraz kunszt słowa". Nie da się bowiem ukryć, że jeśli same kompozycje i pomysłowe aranże to artystyczny kręgosłup piosenek Lecha, tak jego teksty to prawdziwe słowne i językowe rewolucje.

Lech Janerka uświetni koncertem Galę wręczenia nagród "Człowieka ze Złotym Uchem". Koncert odbędzie się w Klubie Wytwórnia (Łódź), w sobotę 25 października.

Matka Boska z Leninem na rękach, sylwetka Chrystusa na tle żelaznego krzyża, swastyka złożona z czterech, ociekających krwią siekier. To nie freski zdobiące świątynie satanistycznych totalitarystów, lecz okładki płyt industrialnej grupy Laibach.

Członkowie słoweńskiego zespołu deklarują, że symbole i treści utworów kapeli wymierzone są przeciwko symbolom totalitarnym, a ich rodowód jest bliższy punkowi czy nowej fali, niż innym trendom kulturowym. I faktycznie, choć wizerunek grupy mógłby mieć charakter polityczny, to jednak bardziej prawdopodobne jest to, że był po prostu taktyką szoku popularną wśród industrialnych zespołów lat 80. XX w.

Laibach powstał w 1980 r. w miejscowości Trbovlje w byłej Jugosławii. Zespół należał do kolektywu artystycznego Neue Slovenische Kunst, w którym realizował pozamuzyczne idee. Nazwa kapeli pochodzi od nazwy miejscowości Lublany kojarzonej z okresem okupacji nazistowskich Niemiec i tysiącletnim panowaniem Habsburgów. Grupa pierwsze koncerty zagrała w 1982 r., a debiutancki krążek - "Laibach" wydała trzy lata później.

Początki zespołu nie były łatwe. Słoweńscy muzycy spotykali się z niechęcią ze strony ówczesnych, komunistycznych władz państwa. W 1983 r. zakazano kapeli pokazu multimedialnego projektu - "Rdeci Revirji", który był odzewem, odpowiedzią na strajk górników. Zespołowi zabroniono występowania na koncertach w Jugosławii i używania niemieckiej nazwy. Władze komunistyczne zniosły sankcje na prośbę grupy dopiero w 1985 r.

Słoweńcy czerpali muzyczne inspiracje z heavy metalu, muzyki disco i techno, wykorzystywali i przerabiali dzieła klasyków, m.in.: Gustava Holsta, Antona Brucknera, Carla Orffa, Liszta i Szostakowicza. Laibach nagrywał również albumy wykorzystując utwory takich sław jak: Queen, The Beatles, Europe oraz The Rolling Stones. Zespół ma na koncie 24 krążki. Najnowszy - "Spectre" wydany został w 2014 r. Grupa napisała także muzykę do spektakli teatralnych: "Makbet", "Krst pod Triglavom", "No Fire Escape In Hell" czy "Molitevi stroj" oraz filmu "Iron Sky".

Laibach wystąpi podczas Międzynarodowego Festiwalu Producentów Muzycznych Soundedit w Klubie Wytwórnia w Łodzi, w piątek, 24 października. Będzie to wyjątkowy i unikatowy koncert. Zespół wykona na nim premierowo utwory związane z historią Polski.

Nowy album Karla Bartosa - "Off The Record" jest audiowizualną sensacją. Zaginione przez wiele lat niektóre z jego dawnych utworów, zostały ponownie przearanżowane i wręcz wyposażone w ekscytujące, nowoczesne brzmienie. Historia mówi, że podczas ery rozkwitu Kraftwerk, Karl Bartos napisał (nieoficjalnie) sekretny akustyczny dziennik. Bazujące na muzycznych zapiskach Karla rytmy, riffy, brzmienia, akordy i melodie złożyły się na nową, ponadczasową i ekscytującą płytę.

Karl Bartos jest zapewne lepiej znany jako jedna czwarta "klasycznego" składu Kraftwerk. Karl był "Robotem" przez 15 lat. Artysta brał udział w tworzeniu najbardziej wpływowych płyt - klasyków muzyki współczesnej, takich jak: "Radio-Activity?, "Trans Europe Express?, "The Man Machine?, "Computer World?, "Tour de France?, "Electric Café? oraz "The Mix?. Mawia się o nim, że: "zmienił nasze postrzeganie dźwięku". Trudno się dziwić takiemu stwierdzeniu, skoro to Bartos jest współautorem utworów: "The Robots?, "Das Model?, "Neon Lights? , "Computer Love?, "The Telephone Call? czy "Tour de France?. Wiele spośród najbardziej znanych melodii grupy artysta nagrał w domowym studiu. Dźwięki te były później wykorzystywane do stworzenia największych przebojów zespołu z Düsseldorfu oraz pomogły formacji dołączyć do ekstraklasy muzycznej kultury. Karl jako współautor albumów "The Man Machine" (1978 r.) oraz "Computer World" (1981 r.) miał decydujący wpływ na muzykę Kraftwerk. Mike Rubin, dziennikarz pisma "Rolling
Stone"napisał: "jest coś ponadczasowego i uniwersalnego w ich utworach z tego okresu."

Karl Bartos opuścił zespół w 1990 r. Artysta został niezależnym producentem i autorem tekstów projektu Electric Music. Pod tym szyldem występował solowo, a także ze swoimi przyjaciółmi i muzykami: Bernard?em Sumnerem (New Order), John?nym Marrem (The Smiths) i Andy?m McCluskey?em (OMD). W 2004 r. został współautorem kursu "Badania dźwięku - akustyczna komunikacja" na Uniwersytecie Sztuki w Berlinie, gdzie pełnił funkcję profesora wizytującego. Na kierunku "Auditory Media Desing" uczył aż do 2009 r.

Specjalnie na potrzeby projektu "Off The Record" Karl Bartos otworzył po raz pierwszy swoje muzyczne archiwum. Artysta na nowo przeanalizował setki taśm, stosy nut i lata historii cyfrowych mediów. Karl zainspirowany swoim akustycznym pamiętnikiem oraz wyekwipowany w doświadczenie kompozytorskie i producenckie, stworzył nowe utwory. Wszystkie napisane i wykonane z mistrzowską wprawą.

Realizacja tego oryginalnego albumu zajęła Karlowi dwa lata: kryształowo czysta muzyka, vocoderowa nowomowa, dźwięki robotów, digitalowe usterki, techno-pop, chwytliwe melodie, elektroniczna awangarda i oczywiście, te rytmy! Rytmy brutalnego minimalistycznego uderzenia, których próbkę możemy znaleźć w nagranym trzy dekady temu numerze "Numbers", który przez Mike?a Banksa został opisany jako: "sekretny kod elektronicznego funku."

Bartosowi sama muzyka nigdy nie wystarczała... Od zawsze był zafascynowany splotem obrazu i dźwięku. Pracuje więc również nad ruchomymi obrazami. Wynik tych prac będzie można zobaczyć i wysłuchać podczas koncertu Karla Bartosa, jaki odbędzie się w Klubie Wytwórnia w Łódzi w piątek 24 października. Organizatorzy Międzynarodowego Festiwalu Producentów Muzycznych Soundedit pragną uhonorować wybitnego muzyka, kompozytora i producenta. Podczas uroczystej Gali wręczenia statuetek "Człowieka ze Złotym Uchem" w sobotę 25 października - Karl Bartos otrzyma nagrodę za pionierskie dokonania w dziedzinie produkcji muzycznej.

Jedną z tajemnic Walijczyka był udział w 18-godzinnym maratonie fortepianowym, do końca którego wytrwał zaledwie jeden widz... Ekstrawaganckich pomysłów artyście nigdy nie brakowało. Cale nazywany jest również ojcem chrzestnym punk rocka i nowej fali. Dla Johna muzyka nie ma granic - spełnia się i w awangardzie, i w muzyce klasycznej.

John Cale urodził się w 1942 r. w Garnant w Walii. Muzyk pochodzi z robotniczej rodziny. Artysta w młodości uczył się grać na altówce na Uniwersytecie Londyńskim, a dzięki pomocy kompozytora - Aarona Coplanda mógł wyjechać na studia do USA. W Nowym Jorku John został członkiem grającego muzykę mikrotonalną zespołu Theater of Eternal Music, który miał spory wpływ na późniejszą twórczość Cale?a. Walijczyk na początku 1965 r. założył razem z Lou Reed?em grupę The Velvet Underground. Muzycy zaprosili do kapeli również przyjaciela Reed?a z college'u - gitarzystę Sterlinga Morissona, i współlokatora Cale'a - Angusa Maclise'a. John - jako altowiolista, gitarzysta basowy, pianista i wokalista - nagrał z zespołem dwa słynne albumy: debiutancki krążek "The Velvet Underground And Nico" oraz "White Light/White Heat". We wrześniu 1968 r., m.in. ze względu na różnice w wizjach artystycznych i konflikt z Reed?em, Cale został poproszony o opuszczenie zespołu. Po rozstaniu z grupą Walijczyk pracował jako producent muzyczny
nad albumami takich artystów jak: Nico, Patti Smith, The Stooges, Happy Mondays, The Jesus Lizard, Medi?val B?bes, Siouxsie and the Banshees czy Jennifer Warnes. W 1996 r. Cale został wprowadzony do Rock And Roll Hall Of Fame jako członek The Velvet Underground, a w 2010 r. został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego. Choć artysta kojarzony jest głównie jako jeden z założycieli kultowej amerykańskiej grupy, to w ciągu 40-letniej kariery udzielał się i realizował w najróżniejszych gatunkach oraz tradycjach muzycznych. Tworzył m.in.: muzykę poważną, kompozycje do baletu, filmu, koncerty fortepianowe, muzykę awangardową, ambientową, punk rockową, alternatywną oraz popową. Artysta nagrał piętnaście solowych albumów, ostatnio wydał w 2012 r - "Shifty Adventures In Nookie Wood". Organizatorzy Międzynarodowego Festiwalu Producentów Muzycznych Soundedit pragną uhonorować znakomitego multiinstrumentalistę, kompozytora i producenta. Podczas uroczystej Gali wręczenia statuetek "Człowieka ze Złotym Uchem" w sobotę,
25 października - Cale otrzyma nagrodę za całokształt dokonań w dziedzinie produkcji muzycznej. Po Gali Festiwalu Soundedit John Cale wystąpi z autorskim, z pewnością elektryzującym i niepowtarzalnym koncertem.

Prawdopodobnie muzyka była obecna w krwioobiegu Howarda Bernsteina już od najmłodszych lat. Artysta pracę zaczynał w studiu samego Hansa Zimmera, by później nagrywać albumy, miksować, produkować i współpracować z takimi gwiazdami jak: U2, Tricky, Björk czy Robbie Robertson.

Howie B. urodził się w 1963 r. w Glasgow. Szkot pochodzi z żydowskiej rodziny. Artysta edukację muzyczną rozpoczął od słuchania i nagrywania audycji radiowych Johna Peela, które później w amatorski sposób miksował. Howie jako nastolatek pragnął pracować w przemyśle muzycznym swoje marzenie spełnił zatrudniając się w studiu należącym do Hansa Zimmera. Bernstein pracował tam w latach 1984-1986, po czym opuścił Lillie Yard, by iść na swoje, czyli zostać freelancerem. Artysta pracował z Björk nad kilkoma projektami, wyprodukował trzeci studyjny album wokalistki "Post" oraz współkomponował utwór "I Miss You". Howie B. w 1997 r. pracował nad dziewiątą płytą U2 - "Pop". Dla U2 miksował również utwór "Elvis Ate America" pochodzący z krążka "Original Soundtracks 1", którą Irlandczycy nagrali pod pseudonimem Passengers. Oprócz wymienionych Szkot współpracował również z: Marlene Kuntz, Casino Royale, Sly And Robbie, The Edge, Halem Wilnerem, Trickym, Robbie?m Robertsonem, East 17, Ry Cooder?em, Everything But The Girl.

Howard Bernstein od wczesnych lat 90. nagrywał płyty pod własnym nazwiskiem, pseudonimami i razem z grupą Skylab. Produkcje artysty były wydawane w wytwórniach zajmujących się muzyką elektroniczną, takich jak: Mo'Wax i Eye Q. Szkot podpisał również kontrakt z wytwórnią Polydor, który obejmował cztery albumy studyjne oraz kilka singli. Howie B. nagrał dwanaście krążków. Najnowszy - "Down With The Dawn" ukazał się w 2014 r.

Producent wydawał również płyty we własnej wytwórni - Pussyfoot Records, którą rozwiązał w 2002. R. Powrócił jednak jako wydawca zakładając nowy label - HB Records w 2013.

Chyba największym sukcesem komercyjnym Howie B. jest produkcja remiksu "Theme From Mission: Impossible". Motyw, będący kompozycją sekcji rytmicznej U2 - Adam Clayton i Larry Mullen, Jr., - wykorzystano w drugiej części filmu "Mission Impossible". Singiel osiągnął siódme miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii i USA oraz sprzedał się w ponad pół milionowym nakładzie.

Członkowie zespołu U2 zaprosili producenta, by towarzyszył im w roli suportu (DJ set) podczas trasy PopMart. Howie B. wystąpił w tej roli również w Polsce - w sierpniu 1997 roku, w Warszawie. Howie B. jako DJ poprowadzi after party Międzynarodowego Festiwalu Producentów Muzycznych Soundedit, lecz wcześniej otrzyma nagrodę "Człowieka ze Złotym Uchem" za swoje niewątpliwe pionierskie dokonania w dziedzinie produkcji muzycznej. To wszystko w sobotni wieczór, 25 października w łódzkim Klubie Wytwórnia.