Pomiędzy Białymstokiem a Augustowem, w kotlinie rozległej na ponad 150 kilometrów rzeki Biebrzy, rozciąga się największy z polskich parków narodowych. Biebrzański Park Narodowy jest unikatowym na skalę europejską zespołem torfowiskowo-bagiennym. Pozostałością po ostatnim zlodowaceniu, regularnie zalewaną równiną pastwisk i łąk. Cennym kompleksem lęgowym i migracyjnym dla blisko 300 przedstawicieli europejskiej awifauny. Domem dla niemal wszystkich dużych ssaków Polski. Przecina krainę ustronną, odległą od głównych tras czy ośrodków miejskich, ale bogatą w nawarstwienia kulturowe i trudne odniesienia do historii. Ukształtowanie terenu podporządkowane jest przede wszystkim rytmowi rzeki. Biebrza kręci zakola. Zawija kolejne pętelki i serpentyny. Meandry wydłużają podróż, rozciągają ją horyzontalnie tak bardzo, że w końcu przestajemy przejmować się upływającym czasem, gubimy w zalewowym terenie (fragment pochodzi z programu "Polska z góry" stacji Planete+).
