Ewa Lemańska po latach

- Mieszkałam wówczas w Korei. Byłam tam przez dziewięć lat. Tam się wychowały też moje dzieci z drugiego małżeństwa. Dostałam tego raka piersi i zaczęłam studiować, o co chodzi, jak to zlikwidować. Poszłam do szkoły pielęgniarskiej. Nauczyłam się, co trzeba.

Gdy po raz pierwszy usłyszała diagnozę, wpadła w panikę.

- Bałam się. Płakałam. Krzyczałam. Myślałam, że umieram. Latałam po całym świecie - konsultowałam się z lekarzami, co najlepiej zrobić. (...) Powiedzieli mi, że najbezpieczniej jest usunąć wszystko i mieć z głowy. I tak zrobiłam.